Eimreiðin - 01.04.1923, Síða 60

188
TfMAVÉLlN
EIMREIÐIN
Þær voru alveg eins og ...sú, sem eg haíði. séð í rústunum
áður, og hrökluðust þær fyrir birtunni frá mér. Þær áttu þarna
heima, í þessu biksvarta myrkri, að því er mér fanst vera, og
augu þeirra voru því orðin ákaflega stór og ljósnæm, á sama
hátt og í mörgum djúpvatnsfiskum, og augun köstuðu frá sér
ljósinu með sama hætti. Eg var ekki í vafa um,,að þær sáu mig
þarna í myrkrinu, og það varð ekki séð, að þeim stæði neinn
ótti af mér, nema þá þegar eg kveikti. En í hvert skifti, sem
eg kveikti á eldspýtu, hrökluðust þær frá mér inn í dimma
ganga og skonsur, og eg sá alstaðar glitta í augun í skugg-
unum.
Eg reyndi að kalla á þá, en það leit svo út, sem málfæri
þeirra væri annað en ofanjarðar-fólksins. Eg varð því að
bjarga mér sjálfur, og það var efst í mér, að leggja þegar í
stað á flótta, án þess að rannsaka nokkuð. En eg hugsaði með
mér sem svo: »Nú ertu út í þetta kominn«, og þreifaði mig
áfram inn eftir göngunum. Varð eg þess þá var, að véla-
hljóðið varð háværara. Alt í einu hurfu veggirnir, og eg fann,
að eg var kominn á vítt svæði. Kveikti eg þá og sá, að eg
var í stórri hellishvelfingu, sem náði lengra en ljósið sýndi.
Eg gat ekki. skoðað mig um, nema meðan eldspýtan var að
brenna.
Endurminningarnar um þetta eru hálf óljósar. Eg sá ein-
hver vélabákn gnæfa úti í myrkrinu, og Mórlokkarnir þyrptust
þangað í skuggana. Loftið þarna inni var ógurlega þykt og
fúlt, og mér fanst lyktin líkust eins og á blóðvelli, þar sem
verið er að slátra. Nokkuð frá mér var lítið málmborð, og á
það sýndist vera framreidd máltíð. Mórlokkarnir átu þó kjöt
enn þá! Eg man eftir því, að mér flaug í hug, hvaða skepna
væri enn þá til á jörðunni svo stór, að af henni gæti verið
limurinn fallegi, sem eg sá. Alt er þetta hálf óljóst í huga
mínum: Lyktin, hlutirnir stóru og dularfullu, og þessi ógeðs-
tegu kvikindi, sem aistaðar moraði af í skuggunum, og biðu
að eins eftir því að ljósið sloknaði, til þess að ráðast að mér
á nýjan leik! Svo brann eldspýtan, brendi mig í gómana og
datt til jarðar, ofurlítill rauður depill í myrkrinu.
(Framh.)