Eimreiðin - 01.10.1924, Qupperneq 33

EIMREIÐIN
FERÐ VFIR ATLANTSHAFIÐ
345
5.
Við lögðum krók á leið okkar frá Southampton til Cher-
bourg á Frakklandi til að taka þar farþega; þetta tafði okkur
hálfan dag, og urðum við fyrir það 6 daga til New Vork.
Við fengum vont veður og mikinn sjógang vestur af Irlandi
í 2 daga, en annars þolanlegt veður. Ekki varð eg sjóveikur,
enda ruggaði skipið aðeins ofurlítið og hægt og seint; það
var ekki eins og að vera á mótorbáti á móti sunnanveðri á
Hörgárgrunni. En hristingurinn á skipinu var óþægilegur —
skrúfurnar skóku það sundur og saman, svo marraði í hverri
sperru, einkum þegar þær lyftust upp úr vatninu. Var þá
erfitt t. d. að skrifa, svo.læsilegt yrði. Þó kvað hristingurinn
vera miklu meiri jí »Mauritania«. Sumir halda því fram, að
þessi hristingur sé óhollur taugakerfinu, og getur verið að
svo sé fyrir suma. Ekki varð eg þó var við neinar illar af-
leiðingar eftir 6 daga skakstur um borð. En ef til vill var
það því að þakka, að eg hvíldi mig 7. daginn. Hinsvegar
finst mér engin fjarstæða að ímynda sér, að sumum geti hrist-
■ngurinn verið til heilsubótar, líkt og þegar öxlin komst í lag
á bónda frammi í Firði, sem eg þekki. Hann sagði mér, að
eitt sinn hefði hann dottið af hestbaki, og hafði þá öxlin
hlaupið í baklás, og þar við sat í nokkur ár, því læknarnir
voru ráðþrota; en þá fékk hann nýja byltu af hestbaki — það
small í öxlinni og hún komst í samt lag. Skáldið Dickens
segir svipaða sögu af strák, sem datt ofan af húsmæni og
^nisti vitið. Nokkrum árum seinna datt hann aftur ofan af
sama mæninum og fékk þá vitið aftur. — »Margt er skrítið
1 Harmóníu«, og þess vegna ekki að fortaka, nema hristing-
Urinn af skrúfunum í Berengaria geti gert manni gott. Þær
eru 4 (túrbínuskrúfur) og eru knúðar af 75 þúsund hestöflum,
°9 er þá miðað við afl stórra útlendra hesta.
Meðan veðrið var verst, sá eg þess merki, að ýmsum varð
óglatt af sjóveiki, svo ekki er enn þá fyrirgirt, að menn geti
°rðið sjóveikir á stóru skipunum. Hér og hvar, í tröppum og
Söngum, sáust fórnir færðar sjávarguðinum. Tindilfættur káetu-
drengur hafði þá atvinnu að ganga um með sag í fötu og
salla því yfir fórnirnar, líkt og þegar tóbaksmenn nota nef-