Eimreiðin - 01.10.1924, Side 41

eimreiðin
Skáldið Byron lávarður.
1824—1924.
[Höfundur þessarar greinar er ungur, íslenzkur námsmaður við Cornell
háskóla í Bandaríkjunum. Tók hann meistarapróf í enskum fræðum í
^iaí síðastliðnum, og var efni meistararitgerðar hans: Ahrif Byrons Iá-
varðar á íslenzkan skáldskap á 19. öld. Er hann nú við framhaldsnám
°9 hygst að dvelja áfram við háskólann, unz hann hefur náð doktors-
st'9i, „ef heilsa og efni leyfa", bætir hann við í bréfi fil mín. Smágreinar
°9 nokkur kvæði hafa áður birzt eftir hann á prenti. Ritstj.j.
Nýlega kvað eitt af góðskáldum vorum um fallinn foringja
°9 andans mann:
„Stendur um stóra menn
stormur úr hverri átt;
veðurnæm verða enn
vaðberg, er gnæfa hátt“.
Munu þau orð eigi ofmælt að dómi sögunnar. Eiga skáldin
þsr eigi minstan hlut að máli. Þeirra er alla jafna það víð-
sÝni og djúpsæi andans, sem fáum einum er gefið, og eru
tau því misskilin eða alls ekki skilin af öllum þorra manna.
Skáldin ganga einnig oft og tíðum manna mest í berhögg
við samtíð sína, ríkjandi tízku og tíðaranda og vega óhikað
að þeim stefnum og venjum, sem þau telja hindra frjálsa
framsókn andans og menningarþroska. Sæta þau því misjöfn-
um dómum og eigi ætíð sem sanngjörnustum, þar eð allur
íjöldi manna kýs það, sem auðveldast er að fylgja, þeim er
iúra hinar troðnu götur, en hika við að hlýta leiðsögu þeirra,
er nýjar brautir brjóta og »leggja á tæpasta vaðið«. Um þá
menn stendur jafnan gustur eigi alllítill og skella á þeim
ðylgjur óvildar og öfundar eigi síður en skilningsleysis. Slíkt
Var hlutskifti Byrons. Hann var þegar í lifanda lífi hið mesta
deiluefni, en jafnframt víðkunnastur allra samtíðarmanna sinna,
að minsta kosti af rithöfundum. Fór frægðarorð hans með
himinskautum og djúpsettar eru minningarnar um hann í
hugum manna. Nærfelt allir, sem honum kyntust, hafa látið
23