Eimreiðin - 01.10.1924, Qupperneq 56

368
FJ0LVÍS LISTAMAÐUR
EIMREIÐlN
ar sig saman, hlaðinn fánýtu skarti, og horfir skelfdur í holar
augnatóftir hauskúpunnar gegnt sér. Frummyndin er fra
árinu 1894.
Myndin Hesthófurinn gæti eins vel heitið Dómur heimstns,
eða eitthvað því um líkt. Það er sagan um bersyndugu kon-
una, sem liggur máttvana í sorpinu og réttir biðjandi frarn
hendurnar mót almenningsálitinu, sem eys hana auri. Myndin
er áhrifamikil og mun fáum gleymast, sem séð hafa.
Þjóðarauður Islands er ekki meiri en sem svarar eisum
eins meðal-auðkýfings með stórþjóðunum, ef vér miðum við
fjárhaginn einan. En ýmislegt eigum vér, sem hefur auðsgild'
meira en seðlar og ávísanir. Eitt af því er listasafn Einars
Jónssonar. Með því hefur hann eftirlátið öldum og óbornum
ómengaða gleði og nautn. Hver sá sem kemur á listasafn
hans og gefur sér tíma til að skoða með athygli það, sem
það hefur að geyma, mun fljótt ganga úr skugga um, að þar
er varðveittur einn af dýrmætustu fjársjóðum þjóðarinnar. 09
það eru miklar líkur til, að Einar Jónsson eigi eftir að auka
þann tjársjóð enn að mun. Sv. S.
„Hvernig ferðu að yrk)di?“
í samsæti, sem haldið var í Reykjavík fyrir nokkrum ár-
um, var skáld eitt spurt að þessari spurningu: »Hvernig ferðu
að yrkja?« Þetta var gért í ræðu, og skáldið svaraði að vísu
ræðunni, en kom sér hjá að svara spurningunni. En af hverju?
Sjálfsagt hefur hann þó vitað, hvernig hann fór að yrkja
munu sumir hugsa. En þó að gert sé ráð fyrir því, þá getur
hitt vafist fyrir mönnum, að gera ljósa grein fyrir aðferð sinm
við það starf, ekki síður en önnur störf. Og þar á ofan er
alls ekki víst, að hann hefði getað svarað spurningunni, þó(|
hann hefði haft nægan tíma og tækifæri, — að hann hafi
yfirleitt vitað, hvernig hann fór að yrkja.
Þetta þykir nú sumum sennilega undarleg ræða, en þó er