Eimreiðin - 01.10.1924, Síða 58

370 „HVERNIG FERÐU AÐ VRK]A?“ eimreiðin
fram í hugann, ég veit ekki, hvaðan, — og þá byrjar eigin-
lega starfsemi sjálfs mín, vökuvitundar minnar, að velja, hafna
og prjóna við, þar sem upp var fitjað. Auðvitað get ég sett
mig niður til að yrkja um eitthvert ákveðið efni, en venjulega
gengur það ekki greiðlega, fyr en ég hef fyrst velt því fynr
mér á ýmsa lund og látið það síðan liggja í undirvitundinm
nokkurn tfma, — hætt að hugsa um það og lofað því að
þroskast sjálfkrafa. En þegar það þroskunarskeið er út runn-
ið, getur kvæðið líka komið því nær full-skapað fram í skyn-
vitundina og orðið fullgert mjög fyrirhafnarlítið. Undirvitundin
hefur tekið þar við, sem skynvitundin hætti, og haldið starf-
inu áfram, — starfi hennar get ég ekki fylgt, en sé aðeins
árangurinn.
Enn er eitt atriði ótalið um myndun kvæða — tilefni þeirra-
Það getur verið einstök hugsun eða hugblær, en getur einnig
verið ofið úr mörgum þráðum, — fengið víða að. Vfirleitt
munu skáldin yrkja mikið út af endurminningum, sem vonlegt
er, og það er reynsla mín, að endurminningin má ekki vera
of nýleg, ef gott kvæði á úr að verða; hún þarf að hafa
fengið á sig bláma og blæ fjarlægðarinnar, þarf að hafa
þroskast og ef til vill breytst í undirvitundinni. En annars er
þetta sjálfsagt með ýmsum hætti, eins og eðlilegt er; gerö
manna er svo misjöfn.
Sem dæmi þess, hvernig kvæði myndast, skal ég segja fra
tilefninu að fyrsta kvæðinu í ljóðabók minni, »Kaldavermslum«;
kvæðið heitir »Hillingar«, en hefði og mátt nefnast »Eyjarnar
Waak-al-Waak«, og efnið er þrá eftir æðra heimi, víðari til-
veru, meiri fyllingu og friði, sett fram í jarðneskri mynd og
líkingu sem þrá til eyjanna Waak-al-Waak. Þeir, sem kunn-
ugir eru ljóðum mjnum, munu vita, að þessi þrá kemur þar
víða fram, enda er hún einn meginþáttur í eðli mínu. Hún la
þá fyrir í huganum reiðubúin að klæðast í búning, ef f
gæfist. En tíminn leið, án þess, að nokkuð bæri til tíðinda. I
bernsku (11—12 ára gamall) hafði ég lesið söguna um eyi'
arnar Waak-al-Waak í »Þúsund og einni nótt« og þótt hún
skemtileg, en ekkert meira. En hún hefur einnig legið falin i
vitund minni og beðið færis.
Árið 1910 eða 1912 fór ég frá Kaupmannahöfn til íslands;