Eimreiðin - 01.07.1927, Blaðsíða 70

262
GRÆNA FLUGAN
eimreiðin
Hann leit upp og dró annað augað í pung, þegar hurðin
var opnuð.
»Ég er kominn til að kveðju*, sagði læknirinn.
»Á að að fara að leggja af stað?« sagði ]ón ósköp skeyt-
ingarleysislega.
»Ég hef ekkert hér að gera*.
»Borgaði konan?«
»]á, hún borgaði mér. Þér eigið fallega konu, ]ón; hún er
gullfalleg«.
Sjúklingurinn opnaði hitt augað og sagði um leið og hann
rétti lækninum heilbrigðu hendina:
»]á, er hún það ekki?«
»Fallegu varirnar á henni eru eins og kirsiber*.
»Satt, alveg dagsatt«. Það brá fyrir ánægjubrosi á andliti
]óns gamla.
»Slæpingurinn hann Páll kemur svei mér til með að skemta
sér við hana«.
]ón gamli tók að titra og leit upp.
»Hvað — hvað sagðirðu, læknir?*
Læknirinn beit á vörina, eins og hann hefði hlaupið á sig-
»Bull. Þetta kemur mér ekki við. En maður sér og skilur.
Það kom undir eins ónotalega við mig, þegar hún bannaði
mér að taka af yður handlegginn. Grunaði yður ekkert? Nu
skil ég alt. Auðvitað, — það var svo sem auðvitað*.
]ón Gal tók að skaka hnefana og gleymdi í svipinn, að
annar þeirra var bólginn. Hann stundi af sársauka.
»Æ, handleggurinn, handleggurinn! Segðu ekki meira, læknir.
ekki eitt orð«.
Djúp stuna leið upp frá brjósti sjúklingsins. Hann þreif 1
lækninn með hægri hendi.
»Hver er þessi Páll, Iæknir? Hvaða Pál áttu við? Hver
er hann?«
»Þér ætlið þó ekki að telja mér trú um, að þér vitið þa^
ekki. Auðvitað hann Páll Nagy, kaupamaðurinn yðar«. Nu
varð ]ón gamli náfölur. Varir hans skulfu og hjartað barðis*
í brjósti hans. Sársaukinn í hendinni var horfinn. Alt í einU
sió hann sig á ennið og leit upp.
»MikilI dauðans heimskingi hef ég verið. Að ég skyldi ekk1