Eimreiðin - 01.01.1930, Side 44

24
MYNDIN
EIMREIÐIN-
— Fyrir sex árum. Já, það hefur verið árið efíir að við
giftum okkur. — — Anna kom aldrei heim eftir það.
— Er langt síðan hún dó?
— Tvö ár. — — Eg hef oft óskað þess síðan, að ég setti
málverk af henni. En það er víst hvergi til. Hún mundi hafa
sagt mér frá því, ef einhver hefði málað hana. Ég vildi, að
þér hefðuð séð Onnu, þá munduð þér skilja, hvers virði mer
væri að eignast þessa mynd. — — Eruð þér ráðinn í því að
selja hana ekki? Eins og ég sagði yður áðan, horfi ég ekki
í að gefa mikið fyrir hana.
— Viljið þér lofa mér að hugsa mig um til morguns?
— Þakka yður fyrir. Fyrirgefið áleitni mína. Ég vona, að
þér skiljið, af hverju hún er sprottin. — Verðið þér heima
í fyrramálið?
— Já.
— Verið þér þá sælir á meðan.
Þegar gesturinn var farinn, kom húsmóðirin þjótandi inn.
— Hvaða maður var þetta? spurði hún.
— Ég man ekki hvað hann sagðist heita.
— Það er ómögulegt, manstu það ekki? Jæja, en ég Se*
nú samt sagt þér hver það hefur verið. Ég er viss um, að
það var þessi miljónamæringur, sem mest er talað um núna.
Hann er nýkominn hingað og kvað ekki vita aura sinna tal.
— Mér heyrðist hann vera að tala um einhverja mynd, sem
hann ætlaði að kaupa.
— Já, það er ekki afráðið ennþá.
— Nú, hvaða mynd var það?
— Þessi þarna. Hann kemur aftur á morgun.
— Það er gott. Okkur veitir sannarlega ekki af að selja
eitthvað núna. Reikningunum rignir yfir okkur og ekkert til
að borga með. Ég verð að gera mig ánægða með að ganga
í sömu tuskunum mánuð eftir mánuð, og bráðum hugsa ég,
að okkur verði hent út héðan. Blessaður reyndu að selja
honum fleira en eitt málverk og seldu nú dýrt. Þú ert frá-
munalega ónýtur að koma því út, sem þú gerir. Þegar svona
náungar koma, verður maður að grípa þá glóðvolga.