Eimreiðin - 01.01.1930, Blaðsíða 49

Eimreiðin SJÓNHVERFING TÍMANS 29
að hin síðasta hræring á degi ragnarökkvanna var fullkomlega
°9 að guðdómlegum frumákvæðum allra eðlislaga ákvörðuð
Undir eins við uppruna hinnar fyrstu orsakar, þannig að hvergi
Varð haggað um hársbreidd. Hvernig höfum vér, lifsverur,
rett til þess að viðurkenna veru tímans, úr því að hann getur
e>nungis sést sem framliðinn? Tímavillan er trúðleikur fyrir
augum vorum, af því að enn eru teknar afstöðubreytingar
Seymslíkamanna í misgripum fyrir eilífðarbrotin, þau er vér
9efum uppnefni tímans.
Eg vil einungis benda á nokkra tilraun til athugunar um
t*etta grundvallaratriði mannlegrar hyggju og heimsskoðana.
Vér sjáum ekkert nema aðeins yfirborð orsaka og afleiðinga
1 hreyfivél sólnaheims eins og vér lítum hana með berum,
•Uoldblinduðum augum. En við smásjána liðast hlekkir orsak-
anna sundur, og vjer horfum yfir hnattvélina miklu, undir órjúf-
atllegum lögmálum. Þar er grundvallarboðið kyrð. Bæði afl
°9 efni, eitt með tveim nöfnum, snúa inn að sér sjálfum.
Alt það, sem sagt er torskynjað um eilífðina og takmarka-
Eusan geym, verður alskilið í ljósi eilífrar tilvistar þeirrar
Veru, sem einungis og öldungis fullveit sig sjálfa. Með frjálsri
sión og sundurliðun aflstraumanna í einni ósæisögn vinst það,
öllu í veröldu er gefið eitt nafn og ein augnabliks æfi,
Sem að vísu líður aldrei. — En hún getur endurskapast með
nVÍum ragnarökkvum.
Vitveraldir allra jarðstjarna eru að keppa til hinna sömu
meta sem vér sjálfir, — að vinna ódauðleik með sigri og
Vakning yfir villudraumi tímans. Hreyfingar sólna og hnatta-
^erfa um algeym stykkja ekki aldirnar sundur, heldur skapa
Samræmi og eining með alvist geymsins. Eilíft líf á jörðunni
drekkur sér afl og endurnýjung af sér sjálfu, í alskilningi um hvíld
°9 kyrð hins ytra borðs á himnahafinu. Tíminn deyr þegar hann
sler skugga síns eigin misskilnings. En óglatanlegt er alt, sem
e*tt sinn varð sín sjálfs vart í samr'æmi við sál sólkerfanna.
Timir.n er nafn vorrar dýpstu vanþekkingar. Hvað sem
hrasrist, hvort heldur í efni eða hugsun, er þróun orsakar til
^fleiðinga, og leiksvið þessa lögmáls er algeymur og öll ver-
°Ei, innan vébandá guðdómlegs lífs.
^yo fremi og svo lengi sem forsprakkar jarðneskra sið-