Eimreiðin - 01.01.1930, Blaðsíða 105

EIMREIÐIN
FLÓTTINN ÚR KVENNABÚRINU
85
Serist á kjötkveðjuhátíðum í Suður-Evrópu. Kvenfólkið mat-
reiðir árbítinn. Máltíðinni verður að vera lokið kl. 4 að morgni,
er fyrsta fallbyssuskotið dunar í fjallinu fyrir ofan bæinn.
Öndir venjulegum kringumstæðum eru Afganar enganveginn
aforkusöm þjóð. Flesta þeirra fýsir mest að reika um í marg-
l'tum klæðum og vinna það minsta, sem komist verður af
^oð. A Ramazán-hátíðinni er þeim nokkur vorkunn, því það
er erfitt að eiga að vinna matarlaus. Er á daginn líður, sjást
ttenn standa á götum úti með vatnspípuna uppi í sér og
mæna óþreyjufullir til fjallsins, þar sem hleypt er af fallbyss-
nnni kl. 6 að kvöldi. Um leið og skotið ríður af hlaupa þeir
ln,i í húsin. Sumir hafa troðið tóbaki í pípur sínar áður en
t*e>r mega fara að reykja. Og þegar skotið ríður af, kveikja
teir í þeim og teyga með velþóknun fyrstu reykina ofan í
Hngun. Um föstutímann mega karlmenn heldur ekki hafa mök
v*ð konur. Eru það þung lög fyrir þessa hraustu og blóðheitu
Hóð. En Afganar taka á sig hvaða byrðar sem vera skal til
tess að lifa eftir lögmáli trúar sinnar. Um föstutímann eru
keir samt af eðlilegum ástæðum uppstökkari og taugaæstari
en ella. Forðast Evrópumenn því að vera mikið á ferli á göt-
n°um um þetta leyti. Einkum er það varasamt fyrir konur.
þetta skifti var óánægja mikil meðal fólksins. Það gat ekki
Sætt sig við, að konungur héldi veizlur vestur í Evrópu og
’ifði þar ; dýrðlegum fagnaði, meðan þjóð hans yrði lögmálinu
samkvæmt að þola þunga föstu.
1 föstulokin er mikil veizla haldin karlmönnunum. Fer hún
fram í garði einum. Við þau tækifæri er venjan, að konungur
“aldi ræðu, þar sem hann brýnir fyrir þjóð sinni skyldurækni
°9 föðurlandsást. Því næst hefst máltíðin, og er þá etið og
ó^ukkið eins og hver getur í sig látið, reykt og reynt að
Vlnna upp á allan hátt það, sem fastan hefur svift menn. Um
Petta leyti eru glæpir tíðastir og mest um sjúkdóma og dauðsföll.
* *
*
Hinn 19. febrúar vaknaði ég kl. 6 um morguninn við ein-
ennilega hreyfingu í herberginu. Það var eins og alt gengi
1 öldum, og það brakaði og brast í hverju tré.
Skelkuð þaut ég fram úr rúminu. Gólfið vaggaði, svo ég