Eimreiðin


Eimreiðin - 01.07.1931, Qupperneq 117

Eimreiðin - 01.07.1931, Qupperneq 117
EIMREIÐIN RITSJÁ 317 Það er huorki tíbrá né hillingar yfir atburðunum, heldur er hér á ferð- >nm veruleikinn sjálfur, nakinn veruleikinn og miskunnarlaus. „Vér héldum heim“ hefst með lýsingu á því, þegar vopnahléið var komast á. Hermennirnir á vestur-vígstöðvunum þora varla að trúa fregninni, svo lengi eru þeir búnir að þrá friðinn árangurslaust. „Stríðs- ar>n hafa hlaðist hvert á annað ofan, eitt vonleysisárið bætfist við annað" °S aldrei kom friðurinn. Sífelt þyntist fylkingin, aðeins örfáir eftir ófallnir af herdeildinni og aðeins þrír gamlir hermenn eftir frá 1914. Og loksins er friðurinn að koma. Heimkoman er hermönnunum ný vonbrigði. Dorgarinn og hermaður- Inn shilja ekki lengur hvor annan. Stríðið hefur gerbreytt öllu, hermönn- »num sjálfum, heimilunum, ættingjum og vinum. Heima í föðurlandinu fíkir neyðin, borgarastyrjöldin, byltingin. Alt þetta kemur hart niður á hermanninum. Hann kann ekki heldur við sig í hinu borgaralega um- heerfi, finst sér vera þar ofaukið. Samkvæmislífið er honum kvöl. Þvætt- 'nSur þeirra, sem aldrei hafa á vígvöllinn komið, um stríðið, vekur hjá r°num ógleði. En endurminningin um liðnar skelfingar skilur aldrei við hann. Hún kemur yfir hann öðru hvoru eins og martröð og gerir Iíf hans ap kvöl. Skuggar hins liðna ofsækja hann, „andlit með dökkum augna- •óftum — svipir, svipir, feiknalöng röð, endalaus hersing", bölvun styrj- a'darinnar, eltir hermanninn löngu eftir að vopnin hafa verið slíðruð, ehir hann árum saman. Os þó sigrar hin ódauðlega vaxtarþrá mannsandans einnig hér. Hörm- UnS endurminningarinnar víkur að lokum. í sögulok hefur hin sundur- sál hermannsins sætt sig við hlutskifti sitt. Hóglát, en vonglöð starfs- Pra hefur að síðustu gefið honum þrek til að horfast í augu við tilveruna: „Nokkur hluti tilveru minnar hefur staðið í þjónustu eyðileggingar- ■ntiar; hann hefur verið helgaður hatri, fjandskap og manndrápum. En 1 >nu hef ég haldið. Það er mér nærri því hlutverk og leið. Ég ætla að u>nna að mótun sjálfs mín og vera jafnan viðbúinn, ég vil neyta bæði a»da minna og hugsana, ég ætla ekki að Iáta mikið yfir mér, heldur ‘da áfram förinni, jafnvel þó eð ég kysi stundum helzt að nema staðar. 30 er margt, sem reisa þarf við, og á flestöllum sviðum er yfirbótar Port. Nú ríður á að vinna og grafa það fram, sem hulist hefur skriðum a^þessum árum sprengikúlna og hríðskotabyssna. Þess er ekki krafist, a hver og einn sé brautryðjandi, magnminni hendur og veikari kraftar 9e,a líka komið að haldi. Meðal þeirra ætla ég að Ieita að hlutverki n>mu. Þá munu hinir dauðu þegja, og fortíðin mun ekki lengur ásækja ln>9, heldur veita mér lið. — — — Nú veit ég, að alt í lífinu er iíklega 1 annað en undirbúningur, starfsemi í einstökum atriðum, í ótal hólf- Um og ótal æðum — og eins og frumhólf og safaæðar trésins þurfa ekki annað að gera en taka við vökvanum, sem að neðan kemur, og leiða ann áfram upp eflir, þannig verður eflaust einhvern tíma úr þessu þytur °9 sólgullið lauf, efsti toppur og frelsi. Ég ætla að byrja“. hafa verið bornar brigður á það af sumum, að Remarque hafi í
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72
Qupperneq 73
Qupperneq 74
Qupperneq 75
Qupperneq 76
Qupperneq 77
Qupperneq 78
Qupperneq 79
Qupperneq 80
Qupperneq 81
Qupperneq 82
Qupperneq 83
Qupperneq 84
Qupperneq 85
Qupperneq 86
Qupperneq 87
Qupperneq 88
Qupperneq 89
Qupperneq 90
Qupperneq 91
Qupperneq 92
Qupperneq 93
Qupperneq 94
Qupperneq 95
Qupperneq 96
Qupperneq 97
Qupperneq 98
Qupperneq 99
Qupperneq 100
Qupperneq 101
Qupperneq 102
Qupperneq 103
Qupperneq 104
Qupperneq 105
Qupperneq 106
Qupperneq 107
Qupperneq 108
Qupperneq 109
Qupperneq 110
Qupperneq 111
Qupperneq 112
Qupperneq 113
Qupperneq 114
Qupperneq 115
Qupperneq 116
Qupperneq 117
Qupperneq 118
Qupperneq 119
Qupperneq 120
Qupperneq 121
Qupperneq 122
Qupperneq 123
Qupperneq 124

x

Eimreiðin

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.