Eimreiðin - 01.01.1934, Side 98

78
Á DÆLAMVRUM
HIMREIí>irí
er það. Og gott er að fá væna vambarfylli eftir ærlega11
vinnudag. ]á, ójæja! — En mikill er sá munur! Nú á dög-
um étum við okkur sadda og sæla á hverjum degi og þa^
oftar en einu sinni. En í mínu ungdæmi gengum við oft
matarlausir dögum saman í skógi og á veiðum og brögðu^‘
um ekki bitann, fyr en við komum heim aftur. En næði mað'
ur sér í kvikindi öðru hvoru, elg eða hreindýr, eða þó ekki
væri nema kisutetur!), þá hrestum við okkur á blóðbununni
úr hjartastungunni. Það eru nú dropar, sem gefa yl í skrokk'
inn og krafta í kögglana, drengir mínir. Það er svo sem
ekkert nýtízku skilvindu-skvamp sopinn sá! Rjúkandi heit
bunan beint upp í galtómt ginið á þér! Það er eins og dýrS'
ylurinn streymi um þig allan. ]á, ójæja. Það er svo sem ekki
furða, þó að skógarbjörninn verði skæður, þegar hann kemst
upp á bragðið það. Ég lái honum það ekki. Nei, það 9erl
ég ekki fyrir sann«. —
Höski gamli kveikti í pípu sinni á ný, hallaði sér áfrain
með hendurnar á hnjánum og starði inn í eldinn.
Logarnir höfðu nú læst sig um alla rótarhnyðjuna, og ^
ljósbarminn um sótugt rjáfrið og veggina og barst út um ahan
kofann. Skin og skuggar í sífeldum eltingaleik. Og sjáltur
eldurinn síkvikur og lifandi, bláar og eldgular tungur, sem
smugu og teygðu sig á alia vegu, stungu sér inn undir hnyðl'
una og sleiktu gráðugt upp eftir henni, boruðu sig í gegnuin
rótarflækjurnar og skutu sér eins og eld-örvar út hmu'
megin. —
Opinn arineldur á einkennilega djúp og dulræn ítök í huS'
um manna. Hann töfrar hugann og seiðir. Vekur nýjar °$
frumlegar hugsanir. Leysir ókunn öfl úr læðingi inst í afkim-
um sálarinnar. — Arineldurinn er menningartæki! —
Við sitjum og störum þögulir inn í logann, sem speglaS
með leiftrandi bliki í augum okkar og huga. Hugsanir leV3
ast úr læðingi, vakna í djúpi sálarinnar og svipast um. ^ð
alt í einu gægist upp úr undirdjúpum vitundarinnar ótal marðh
sem við alls ekki könnumst við. Birtan og ylurinn laða sam
an hugina og losa um málbeinið. Það er eins og við eigurn
Höf'•
1) Veiðimenn kalla fjallahérann oft kisu (,,pus“).