Eimreiðin - 01.07.1940, Blaðsíða 86

286
ÓSÝNILEG ÁHRIFAÖFL
EIMREIÐIN
breytingum á líffærum líkam-
ans. Kona nokkur sá þungan
hlut detta ofan á fótinn á barni
hennar og slasa það. Konan
féll í yfirlið, en þegar hún
raknaði við kom í ljós, að hún
hafði fengið samskonar áverka
og barnið. Á fæti hennar var
ekki aðeins sár, heldur gróf
einnig í sárinu, og leið eðlileg-
ur tími, unz það hrúðraði og
greri Ioks til fulls.“
Lífsveiflur.
Þegar hér var komið sam-
ræðu okkar skall á ofsaveður,
og enginn nema sá, sem sjálf-
ur hefur lent í hvirfilbyl (sem
alt eins getur orðið ægilegur á
landi eins og á sjó), getur gert
sér í hugarlund þau ósköp, er
á ganga. Borðið ruggaði, og í
svölunum brakaði. Það var
eins og alt húsið tæki sveiflur.
Það titraði eins og hörpu-
strengur. Ég hafði orð á þessu
við minn lærða vin, og mælti
hann þá á sinn kyrláta og
hljóðlega hátt: „Hefurðu gert
þér til fulls grein fyrir, hvað
orðið „sveifla“ þýðir í raun og
veru? Þegar við komumst svo
að orði, að húsið, sem við er-
um i, taki sveiflur, að greinar
trjánna sveiflist til eða að
bifreið á ferð sveiflist eða titri,
þá erum við með ófullkomn-
„Ég sé, að þú skilur til fulls
hve máttur andans er öllu æðri
hér í heimi,“ sagði nú vinur
minn og brosti. Og hann bætti
við: Vér erum orðin svo vön
dásemdum lífsins, vön að hafa
kraftaverk náttúrunnar fyrir
augum, að vér gefum þeim
naumast lengur gaum. Skiln-
ingur mannsins er slitróttur
og takmarkaður. En lifið er
eilíft og óendanlegt.“
um orðum að lýsa mikilvæg-
um sannindum, sem öll tilver-
an lýtur. Það eru nú mörg ár
siðan ég fyrst las um hina dá-
samlegu heimspeki Pythagor-
asar. En hann kom fyrstur
manna fram með þá kenn-
ingu, að jörðin væri hnöttótt,
en ekki flöt. Og hann flutti
enn mikilvægari sannleika,
sem sé að alt í þessum heimi,
bæði sýnilegt og ósýnilegt,
væri sveifluhreyfingar. Sumar
sveiflur er auðvelt að skynja,
svo sem sveiflur bifreiðar eða
jafnvel sveiflur manna. Þetta
síðara getur þú gengið úr
skugga um með því að snerta
laust fingurgóma annars
manns. Þá finnurðu greinilega
titring frá hönd hans fara yfú'
í þína. í þessu liggur orsökin
til þess, að blindir nienn og