Eimreiðin - 01.07.1940, Blaðsíða 30

230
í SÍLÓAM
eimreiðin
mæri. Það var auðséð á vaxtarlagi hans og öllum hreyfingum,
að hann hafði alið mestallan aldur sinn á sjó. Hljóðið í fiski-
bátsvél hans var því eflaust það hlióðið, er rikast bjó í vitund
hans og átti þar sterkust ítök. Og er hann nú í hafróti æstra
tilfinninga og sameiginlegri sjálfssefjun fjöldans misti alt
vald á sjálfum sér, greip undirvitund hans í taumana, og fram
af vörum hans ruddist með ofsakrafti hinn ófagri söngur
skrykkgengrar bátsvélar:
— Kakk — kakk — kakk — kakk! — Kakkerakk — kakk
•— kak — ka! — Kakkerakk — kakk — ka-ka-ka-a!
Röddin steig og hneig í rokum og hviðum. Andlit manns-
ins varð blárautt og þrútið af æsingu og áreynslu.
Þá steig presturinn i stólinn. Hann greip einbeittlega fram
í og stöðvaði tvígengisvél Sunnmæringsins.
Presturinn var sjálfur frumherji þessarar trúarhreyfingai'
í Noregi. Hann hafði kynst henni fyrir vestan haf. Hann var
gamall maður og virðulegur ásýndum, hvítur á hár og skegg,
með hátt enni og hvelft og gáfuleg augu. Það var alvöru-
þjáningarsvipur á andliti hans, er hann tók til máls, og var
sem brygði snöggvast fyrir óþolinmæði i rödd hans. Bað hann
bræður sína og systur í Drotni að hafa vandlega gát á sjálf*
um sér og láta eigi hleldcjast af illum öndum. „Því það megið
þér vita, að eigi eru allir andar af guði!“ mælti hann með
áherzlu. —
Þeim félögum virtist bregða fyrir raunasvip á virðulega
andliti gamla prestsins, er hann leit yfir þessa mislitu hjöi'ð
sína, sem hann hafði sjálfur stofnað til. Skapað í sinni mynö-
Ólafur Einarsson hugsaði með sér, að hér hefði prestur sjálf-
ur áreiðanlega vakið upp þann draug, er honum væri uW
megn að kveða niður aftur.
Úti í insta horni salsins varð skyndilega ys og þys. Fólkið
þyrptist þar saman í þéttan hnapp. I miðri þyrpingunni lá þal
á gólfinu 12—13 ára gamall drengur, máttlaus i báðum fótum
eftir barnalömunina. Nú höfðu foreldrar hans komið nieð
hann langa leið til þess að leita lionum lækninga fyrii'
stilli hinna heilögu, er hlotið höfðu náðargáfurnar ríkulegn
og þrásinnis afrekað kraftaverk. Og nú var það innilegash*
von þeirra og heitasta bæn, að þau mættu hitta á himnaföð