Eimreiðin - 01.07.1940, Blaðsíða 40

240
DRAUMAR
eimreiðin
sinni sem oftar var ég í vandræðum með samastað handa geð-
veikri konu, og lá við borð, að ég yrði að taka hana heirn til
mín. En það átti ég mjög erfitt með vegna barna og fleiri
heimilisástæðna. Ég hafði gert tvær tilraunir til að koma
konunni á Klepp — og þær orðið árangurslausar. Ég ákvað þó
að reyna enn einu sinni. Nóttina áður en ég símaði suður
dreymdi mig Kristínu konu mína, mjög ánægjulega. Ég bjóst
við, þegar ég vaknaði, að nú myndi erindi mitt ganga vel. Og
raunin varð, að Þórður leysti vandræði mín bæði fljótt og
vingjarnlega. — Ýmislegt þessu líkt hefur oft borið við.
Sá draumur, er mig hefur dreymt einna líkastan því, að
hann mætti heimfæra til kenninga Helga Péturss, er svo sein
nú skal bráðum greina. Með okkur Benedikt Iíristjánssyni,
sem lengi var prestur á Grenjaðarstað, var nokkur fæð uni
tíma, og einkum af hans hálfu. Þetta stafaði af því, að ég lét
ekki skíra börn min, sem þá var einsdaémi hér um slóðir.
Séra Benedikt var þó frjálslyndur í trúmálum og lipurmenni,
enda varð gott með okkur síðar. Og svo hefur um alla presta
orðið, sem ég hef kynst að nokkru ráði. — Þegar ég fyrir 2—3
árum var að yrkja kvæðið „Úr djúpi þagnarinnar“, sem
prentað er í „Heyrði ég i hamrinum“ (1. hefti), bls. 91—94,
hafði lokið tveim fyrri þáttunum og þeim síðasta að nokkru
leyti, dreymdi mig séra Benedikt á þessa lund: Ég þóttist
sitja, ásamt mörgum öðrum, við stórt matborð i óþektu veit-
ingahúsi. Frá sæti mínu sá til dyra, og þótti mér séra Bene-
dikt koma inn, ganga rakleitt til mín og rétta mér hönd. Eg
stóð á fætur og rétti hönd mína móti, en hann tók um hana
háðum sinum höndum svo innilega, að ég minnist þess ekki
að hafa nokkra aðra jafnhlýlega heilsan fengið. Ekki heíur
mig dreymt séra Benedikt áður né síðan, svo ég muni. -
Nafna hans, séra Benedikt Ivristjánsson, sem lengi var í Múla
og mikið riðinn við opinber mál, hefur mig líka einu sinni og
einkennilega dreymt. Það var um mánaðamótin nóvember og
dezember síðastliðinn vetur, um það bil sem ágreiningurinn
varð í Sameiningarfloldd alþýðu um afstöðuna til Rússa. Mei'
þótti Benedikt frá Múla koma á heimili mitt og vera mjög fn*
látur. Hann heilsaði mér ekki og kvaddi mig ekki heldur. En
þegar hann var farinn, varð þess vart, að hann hafði skiliö