Eimreiðin - 01.10.1941, Blaðsíða 28

364
HLJÓMAR ÞESS LIÐNA
eimbeiðin
í garðinuin beygðu dapurlega krónurnar til jarðar og hlust-
uðu, drúpandi í sorg.
Hann gekk yfir að hljóðfærinu, staðnænidist þar og horfði
þögull á fingur hennar, skynjaði hvernig tónarnir þutu upP
undan gripi þeirra, eins og hvítar dúfur í leik. Fjölkyngi þeirra
gagntók hann. Hann var óeðlilega fölur, þegar hún stóð upp
frá hljóðfærinu, og hann kom ekki orðum að neinu þakklæti.
heldur aðeins kvaddi og fór.
*Sc # Kf
Þegar maðurinn skynjar ástina í fyrsta sinn, sameinast ofur-
magn tilfinninganna á einhvern dularfullan hátt þeim stað og
þeirri stund, 'er þetta verður. Fyrsta ástin er ekki ætíð sú varan-
legasta, en ávallt sú sterkasta. Þá losnar úr læðingi afl, sem
aldrei næst aftur til fullnustu. Maðurinn er ekki sá sami og
hann var. Eitthvað Ijúfsárt og dýrmætt hefur orðið eftir 11
þeirri stund og þeim stað, er blóm hinnar fyrstu ástar breiddi
úr krónum sinum á morgni lífsins. Svo fór þeim tveim, sem
kynnzt höfðu af svo óvæntri tilviljun þessa björtu og fögi'u
júlídaga.
Þau hittust svo að segja daglega eftir þetta kvöld, fóru 1
gönguferðir saman, veiðifarir á firðinum um húmdökk ágúst'
kvöld, skíða- og skautaferðir um haustið og veturinn, og áður
en þau vissu hvernig tíminn leið, voru jólin komin. Eins og
skuggi hvíldi yfir þeim vissan um það, að þau yrðu að skiljn-
Kjartani Víðarr varð það aldrei ljóst, hvort það yrði hinn háðs-
legi veraldarvani verzlunarstjóri fyrir aðalverzlun þorpsins
eða eitthvað annað, sem mundi skilja þau að áður en langt
um liði. En hann vissi, að skilnaðurinn var óumflýjanlegm'-
Verzlunarstjórinn hafði á sinn ísmeygilega hátt fengið þvl
framgengt, að Hjördis hafði heitið honum eiginorði. Hún hafði
gert það i einhverju vanhugsuðu fljótræði og ósjálfræði, sem
oft hendir ungar, óreyndar stúlkur, einkum ef þær finna,
þær séu að gera að vilja foreldranna með breytni sinm-
Kjartan Víðarr var þá ekki til í hennar meðvitund. Nú vM
þar ekkert annað en hann, Slitvt gat auðvitað ekki dulizt til
lengdar heitmanni hennar. Og undan yglihrún hans skaut
ófriðvænlegum leiftrum og jafnvel hatursfullum, þegar svo hai