Eimreiðin - 01.10.1941, Blaðsíða 46

382
UM UPPRUNA ÁSAHEITA
eimheið'^
4. Fullin, sem drukkin voru í blótveizlum í sterkum drykkj*
um, er einn af aðalhelgisiðum Persa, og er því án efa ar-
iskur siður að uppruna, en matarveizlan, að eta steikt kjöt
fórnardýranna, var samkvæmt venjum Gyðinga góð guðs-
dýrkun.
5. Orðið, hið talaða orð, var hjá Aríum og svo Persum mjég
þýðingarmikill hluti helgisiðanna, og fylgdi því kraftur og
blessun eða bölvun, en um það er mjög lítið hugsað hja
Hebreum fram eftir öldum, og er hvergi sérstaklega getið
hjá Ásatrúarmönnum, nema þegar seiður eða galdur f°r
fram, sem sýnilega hefur fylgt kenningunni um hina illu
anda, „daevana“.
Breytingar þær, sem trúarbrögð Skýþa virðast hafa tekið*
er þau bárust til Norður- og Mið-Evrópu, eru aðallega í þvl
fólgnar, að nú fá náttúrutrúarbrögðin algerlega yfirhöndina
um skeið. Hinir svo nefndu Vanaguðir: Njörður, Ingi (síðai
Freyr), Hænir o. f 1., og flestar eða allar gyðjurnar, eru náttur-
leg fyrirbæri, hugsuð sem lífverur líkar mönnum, með kost-
um þeirra og göllum, en þó á nokkru æðra stigi, og ná þessl
trúarbrögð því vel til fjöldans, og guðsdýrkun hvers einstaks
manns er beint til þess guðs, sem hlynntur er þvi starfi, seiU
framkvæma á. Kaupmenn tilbiðja Njörð, guð auðæfanna.
bændur Inga, ávaxtaguðinn, hinir hryggu og þjáðu Hæni, sem
allra böl vill bæta, en gyðjurnar eru aftur tignaðar til ásta °»
unaðar. Herguð þekkja þeir ekki annan en Tý eða þrumuguð'
inn Þonar, og ekki munu þeir hafa verið mikið blótaðir öldun1
saman eftir að Skýþar settust að norðan Svartahafs, því
þeir virðast hafa verið mjög friðsöm þjóð og litt átt í erjum
við aðrar þjóðir fram undir lok þriðju aldar eftir Krist. I,esS
vegna ber lítið á trúnni á Tý og Þonar hjá Skýþum, unz þel1
á 4. ökl fara að siga vestur á bóginn og nýjar hreyfingar kom:l
aftur á trúmál þeirra. Jafnvel dýrkun sólarinnar sem íniynda1
hins æðsta guðs, skaparans, virðist ekki vera almenningseigu.
er frá líður, og þó leið sóldýrkunin aldrei alveg undir l°'v
meðan heiðnin hélzt. Jólablótin voru hátið sólarinnar, og e1111
eimir eftir af henni hjá oss í ýmsum siðum og venjum.
En svo koma síðar, sennilega á 4. (eða 5.) öld, alhnikk11
breytingar á trúarhugmyndirnar, er hin svonefna Ásatru