Eimreiðin - 01.10.1941, Qupperneq 62

398
LYNDISEINKUNNIR FUGLANNA
eimbbiðiií
og hrökk út í sjó. Síðan fló krummi burtu aftur. Eflaust hefui
hann vitað, að þar var hætta á ferð, sem ég var, og varaði við
henni. í þetta sinn tók krummi upp háttu veiðibjöllunnar, en
hún var okkar mesti meinvættur með því að fæla seli ofan
af skerjum og söndum, er þeir voru í hættu staddir. Gerðu
þær oft versta óleik með þessu.
Að þessu sinni boðaði hrafn hættu, en ég veit einnig dsenu
þess, að hrafnar boði sorg.
Það var veturinn 1883, á vertíð, að hrafn sat mjög leng1
dags austur á túngarði, mjög lúpulegur og lét annan væng'
inn lafa niður með garðinum, líkt eins og vængurinn værl
brotinn. Gott veður var og sólskin. Fá orð hafði móðir m111
um þetta, ef ég man rétt, en oft leit hún austur á garð til
krumma, og það einnig svo seint, að hún sá hann sitja kyrran
fram í myrkur. Ég sá henni nokkuð brugðið, en spurði einskis.
enda ungur og elcki með alvarlegar hugsanir. En svo inikið
var víst, að veðurblíðan fór af, og ofsaveður skall á. í ÞV1
veðri urðu úti tvær konur okkur nákomnar og einnig Ólafur
frá Dísarstöðum með skipshöfn allri, þá frá Þorlákshöfn
(22. marz 1883). Ekki fannst mér móður minni koma á óvart
hið hörmulega slys, er konurnar urðu úti, en fátt mun hun
hafa tekið sér svo nærri sem það.
Svo var það veturinn 1887 skönnnu fyrir slysið 24. febrúar
þann vetur, er faðir minn og bróðir fórust í lendingu í P°T'
lákshöfn, að tveir hrafnar sátu á líkum stað á sama garði’
hengdu niður annan vænginn og görguðu stundum saman mjön
einkennilega og dapurlega og höguðu sér allólíkt því, sem
hrafnar eru vanir að gera. Vist var, að þeir sátu fram 1
myrkur og görguðu öðru hvoru á hinn sama einkennileg3
hátt. Ég man, að þetta hafði undarlega leiðinleg áhrif 3
mig, og móðir mín tók ekki síður eftir háttum þessara fugl3-
Yfirleitt var það algengt, að menn tækju allmikið mark 3
háttum hrafna og þótti af því, hvernig þeir höguðu sér, nieg3
ýmislegt ráða.
Þórshaninn, hinn undrafallegi miðsumarsfugl, sem kemur
hingað aðeins til að verpa og er svo horfinn áður en varir,
á einnig skilið að kallast hygginn. Spói er að vísu klókur,
heiðlóa hyggin og jaðrakan jafnslungið að láta eleki vita