Eimreiðin - 01.10.1941, Qupperneq 95

EiMREIÐIN
ÓSÝNILEG ÁHRIFAÖFL
431
Uln vanta annan fótinn og
"Ui Því miklu betra með að
alda jafnvæginu en áður,
því að ganga við sama
stafinn sem hann hafði jafnan
venð vanur að nota.
^uliðshjálmurinn.
fJjóðsagan um huliðshjálm-
!nn hefur í sér sannleik fólg-
jn,n’ hvf það er hægt með dá-
eiðsiu að gera sýnilega hluti
°sýnilega. Gott dæmi um þetta
e| filraunin, sem ég gerði á að-
°ðarmanni sínum, er ég
U&ði honum, að hann gæti
eins tölurnar hægra
^Uegin á blaðinu, þegar hann
aknaði úr dáleiðslunni. Þetta
eyndist svo, eins og ég hef
a 111 skýrt frá. Hann sá að-
Uls tölurnar hægra megin,
u ekki vinstra megin á blað-
Uu> þó að báðar blöstu jafnt
Vlð honum.
inur minn greip nú
j sPurði, hvort hægt v£
,ata mann verða ósæjan :
Verfið, nema að hann
aiUu' dáleiðslu, og ba?
t>era slika tilraun, ef
væri.
8 kallaði á vikapiltinn, og
ai seni ég hafði aðeins einu
e.nni háleitt hann áður, var ég
tii ^ au§nahlik í vafa um hvort
j^1;iUn min mundi heppnast.
vissi af langri reynslu,
að það að hika, er sama og
tapa, svo ég hélt hiklaust
áfram. Mér tókst líka fljótt
að dásvæfa piltinn og sagði
við hann: „Þú munt nú opna
augun án þess að vakna, og
þá muntu reka þig á, þér til
mikillar undrunar, að ég er
einn í herberginu, en hinir
horfnir.“ Þegar pilturinn opn-
aði augun, sá hann engan nema
mig, þó að við værum fjórir
inni: Riddaraforinginn, vinur
minn meistarinn, aðstoðar-
maður minn og ég. Pilturinn
fór um allt herbergið, eins og
ég sagði honum, en veik alltaf
framhjá öllum nema mér, sem
hann bæði heyrði og sá. Aldrei
varð honum á að rekast á
hina þrjá. Það er því Ijóst, að
til þess hvorki að heyra þá,
sjá eða finna, varð hann áður
að hafa vitað af þeim. Reynsl-
an er sú, að meðvitundin
greinir í þessu ástandi aðeins
það, sem fjarvitundin hefur
lagt fyrir hana að greina.
Dæmi um þetta má rekja í það
óendanlega.
Hvernig valda má
vanlíðan og bata.
Ég afhenti nú Riddarafor-
ingjanum piltinn, í því ástandi,
sem hann var kominn i og án
þess að vekja hann. Gestur
okkar blés honum nú því í