Eimreiðin - 01.07.1942, Síða 26

202
FJÚIv
EIMREIÐIK
eldri en ég', trúlofuð kaupinanni, sein dvaldi erlendis þá J*111
veturinn og ætlaði að koma heim um vorið og kvongast þess-
ari heitmey sinni.
Það var á þeim árum, þegar islenzkar stúlkur gengu 1
dökkum, síðum fötum, hátíðlegum og alvarlegum — og þegal
líkkisturnar voru svartar og ógurlegar, með bláum Jarn'
blómum til -skrauts og hinn voldugi sigursöngur yfi.r dauðan-
um, Allt eins og blómstrið eina, var sunginn yfir hyldjúpu111
gröfunum frá upphafi til enda, mér til dýpstu hrellingar.
gekk ég um og skaut fugla, að gamni mínu, en gat grátiö
yfir særðum smáfugli, sem ég bjargaði frá kettinum og >r^ir
kvæði Jónasar um Óhræsið. — L’Arrabiata eftir Pál Heyse-
Brúna-Rósa eftir Emil Fransoz og sögur Björnsons vöktu hja
mér djúpa, óskiljanlega þrá. Ég gekk eins og í leiðslu og tttöi
í heimi, þar sem ég var einhver Antoníó eða Þorbjörn í Greni*
hlíð, sem þessar dýrðlegu konur elskuðu og kysstu. Og eft11
að Steinunn kom á prófastssetrið, voru þær allar í henna1
mynd og líkingu — og hún notaði eitthvað örlítið af þesStl
ilmvatni, sem ég var ekki ennþá búinn að gleyma. Svo lítiö»
að það var eins og veikasti blær af ilmi, en átti engan sxnn
jafningja i unaðslegum mjúkleika.
Oft var kalt þennan einmánuð, og sátum við þá niðn 1
dagstofunni og lásum, því að herbergi okkar, uppi, var ofnlaust.
— Ég kom því þá ætíð svo fyrir, að ég' sat á móti SteinunW.
þar sem ég gat skotrað lil hennar augunum, upp úr bók minn1-
Hún sat venjulega og saumaði í dúk einn mikinn, sem vafa-
laust hefur átt að prýða heimili hennar. Það vildi einkenn1'
lega oft til, að hún renndi til mín augunum, um leið og eg
leit upp, eða litlu síðar. Fann ég þá, að ég' roðnaði oftast
flýtti mér að líta niður í bók mína aftur. Þetta hlýtur að hafa
verið ákaflega hlægilegt í hennar augum, enda sá ég, að hun
brosti oft á eftir, þegar ég skotraði áugunum upp i launn-
eldrauður í frarnan. — Þegar ég' nú, eftir meira en þrjátiu
ár, ligg' með lokuð aug'un, sé ég enn þá þetta fallega konu-
andlit grúfa sig yfir saumana, fölt og litfagurt, eins og nátt-
úran sjálf gerði það, án tilverknaðar andlitsdufts og lita, sem
gerðir eru af manna höndum; augun ljómandi fögur og
glettnisleg, en stundum djúp og angurblíð, sem hún rennd1