Eimreiðin - 01.07.1942, Blaðsíða 27

FJÚK
203
Rt'iHEit)IN-
^ niín, oft snögglega, en við og við eins og með forvitnislegri
athygli og undrun. — Og svo hendurnar, sem mér fannst þá
|Ulynd fagurra konuhanda — og hafa, ef til vill, verið það.
hafði þá enga löngun eða vilja til þess að gera mér hug-
'n'nd um af hverju ég varð svo trvllingslega hugfanginn af
ssari konu, sem var fullorðin og vitur, samanborið við mig,
hílhþroskað barnið, að vísu stóran vexti og allsterkan eftir
j'hlrí. Hugsunarlaust gaf ég mig á vald þessarar æsandi,
v'alafullu en þó dásamlega unaðslegu kenndar — vonlausrar
astarþrár eftir konu, sem annar maður ætlaði að kvongast
eftlr nokkra daga. — Mér datt ekki í hug, að hún bæri neina
tleita hugrenningu til mín, ég fann að sönnu, að hún vildi
fáslega vera nálægt mér og tala við mig, en mér vafðist þá
'enjulega tunga uin tönn og kom klaufalega fyrir mig orði,
01 'ið vorum tvö ein; hún hló oft að barnalegum orðum mín-
Ulri' kallaði mig þá „blessað barn“ eða „elsku, saklausa
(trenginn“ og annað slíkt góðgæti, sem stakk mig í hjartað
l,ns og glóandi hnífur. — A þeim dögum spilaði ég heldur
a8lega á orgel, að vísu aðeins smálög, einkum angurvær
Sahnaðarljóð og sorgleg ástarlög. Skap mitt var og þannig,
ett gat blásið lífi, tilfinningu og anda í þessi litlu, undur-
jögru og einföldu lög. — Ég fann það hrátt, að þegar ég lék
1 essi lög ; rökkrinu, á litla hljóðfærið í dagstofunni, þá var
(S dálítill konungur í ríki mínu ríki listarinnar, og fólkið,
Sem sat i kringum mig, var þegnar mínir, ég hreif það út úr
' ersdagsleikanum inn i hina dularfullu heima sorgblíðra
tona- Stundum söng Ólöf, dóttir prófatsins, með; hún hafði
1 la> Ijúfa rödd. — Vilt þú ekki syngja, Steinunn? sagði
°f einu sinni. — Nei, sagði Steinunn. — Það spillir þessari
steniningu — mín rödd á ekki við hana. — Það var ein-
'e,'nilegt, hugsaði ég með mér, því að mér fannst hennar rödd
"'nndi einmitt eiga við þessi lög. En það var efalaust af því,
að ég vildi það. — Einu sinni kom hún til mín og hallaði sér
a,n á stólbakið, ég fann hárið á henni koma við kinnina
a 'nér, ég fann ylinn frá henni leika um mig. Það augnablik
arð ég gagntekinn af hræðilegri þrá, ég varð, varð að eign-
',st l>essa konu eða deyja. Þetta var siðustu vikuna, sem við
'0l'Uin saman. Hún leit á mig og horfði beint í augu mér,