Eimreiðin - 01.07.1942, Síða 53

E>MHEioik
NORÐUR í NÓTTLEYSUNNI
229
r*ður nieð kaffi út á tún. Fólkið sezt í flosmjúkt grasið, drekk-
og skiptist á gamanyrðum. Blessun Drottins hvílir yfir
1 °g legi. Synir og dætur íslenzkrar moldar hvílast í faðmi
^óður jarðar.
^■igurinn líður, og kvöldið kemur. Hafið logar, og hugann
Mnir um dýrð sokkinna landa, er rísi úr sólgylltum sænum.
1 tamla kynningu merlar niinningin Úr sænum rísa hin sokknu lönd,
'"“narblið.
hagarstrcngi hún Icikur iengi
*!°ljúf og þýð.
vj'"lans hárur fá lif og lit
hðnu áranna töfraglit.
‘lr>ga liiómin, og æskuljóminn
okk»r hlær. '
ð...
cr
f
l>a
umst, vina. — f logaskini
íitill hær.
nótt við liafið skal yrkja óð,
allt cr vafið i sólarglóð.
])ar syngja dísir á blárri strönd.
Draumsins óðal i geislaglóðiniii
gullið skin.
Eldar loga um lönd og voga
í leiftursýn.
Af svefnsins dvala rís dagur hljótt,
hann drcyminn hjalarviðbjartanótt.
Eg sé ]>ig glaða i gcislahaði
með gullið hár.
Særinn Ijómar, og söngvar óma.
Mig sciða þrár,
sem vonir ólu við nyrztu nöf,
er nætursólin þar kyssti höf.
afið seiðir og hugann leiðir
^hCÍða nÓU'
Ul dreymir þar undralieima
)g ^skuþrótt.
^nudagsmorgunn. — Enn þá er sama sólskinsdýrðin, sveilin
ailguð i geislaflóði. Þrenningin er árrisul að þessu sinni.
^eunafó]k hamast í heyskapnum. Þeir félagar taka sér hrífu í
°nd 0g ganga að verki um stund. Að miðdegisverði loknuin
kegist Þóroddur vilja ráða ferðum þeirra. Fegnir vilja þeir
0 var og Hjörtur hlíta forsjá hans. Snúa þeir nú til sævar,
^ er Óda i för með þeim. Þar eru sandbreiður, en viða ,;r
^r°ndin klettótt. Á einum stað hefur særinn brotið skúta i
ergið. Þar er skýlt og baðstaður hinn bezti. Lognaldan gæiir
sólheitan sandinn, Þeir félagar kasta þegar klæðum og
keia ýmist að baka sig í sólvermdum sandinum eða að synda
Svólum sænum. Óda leikur við lognölduna. Útsærinn mikli
e^Ur öllum eitthvað að bjóða.
þe
luiinn líður, leikur, hvíld, sólvermdur sandur, seiðandi haf.
eU félagar taka nú klæði sín og búast til heimferðar, en í
un svifum koma þær systur, Hólmfríður og Þorbjörg, og