Eimreiðin - 01.07.1942, Qupperneq 56

232
NORÐUR í NÓTTLEYSUNNI
EIMREIÐI^'
stiklar á yztu nöf bjarghrúnarinnar. „Æskan er léttfætt og
leikur sér“.
Af lieilögum anda hér ég nærri fyllist,
hamastu fljót, ég hregða mun ei liti.
Skelfir mig varla þessi jökulþviti,
en lianki minn fram á gljúfrabarminn villist.
Gljúfrin ég sé, og guHnu ástarblómin
gróa í hógværð, lílct og jurt í potti.
Sál min er eins og ull i stórum þvotti,
iðan og fossinn dýpka bassaróminn.
Sjáið þið hvernig sólin hlessuð skfn,
svona er gott að vera á ferðalagi.
Andi minn freyðir eins og kampavin.
•lökulsá, alltaf mun ég minnast þín,
mikið er hérna góður sauðahagi.
Að Seltjarnarnesi liggur leiðin min.
Ferðafólkið hópast á ný og reikar milli bjarka og blónid-
Ljósmyndir eru teknar, og inna allir það hlutverk af höndn111
af mikilli snilli, nema Hjörtur. Hann er til þess hvergi f®1’
hefur hann aldrei stjórnað margbrotnari vél en rakvél Op
þó illa.
Hópurinn leitar færleiksins og finnur. Hefur á honum enS1
breyting orðið önnur en sú, að nú hefur bílstjórinn .snúið hon-
um í áttina til byggða. Bílstjórinn gælir við færleikinn, en hann
tekur viðbragð mikið og þýtur af stað. Þungur niður fljótsm''
þrýstir sér gegnum emjan bilsins og nær eyrum ferðafólksin’’-
Áður en varir er billinn kominn heim á hlað á Hafursstöð-
um. Þar stendur húsfreyja og býður ferðafólkinu til snæðings-
Er það vel þegið og veizla hin bezta. Að borðhaldi loknu el
búizt til ferðar, því að eigi er að treysta Austfjarðabílniun-
A vegamótum stigur ferðafólkið út úr bilnum. Þóroddur hef-
ur ákveðið, að allir bíði Hirti til samlætis. Loftið er þrung'®
af hita hins heiða júlidags.
Drunur heyrast í fjarska. Austfjarðabíllinn nálgast óðflugn.
og áður en varir hefur hann staðnæmzt á vegamótunum-
Hjörtur kveður i skvndi og hverfur inn i bilinn, sem brunai
þegar af stað. Þvkkt rykský þyrlast upp af veginum. Ferða-
sögu þremenninganna lýkur.