Eimreiðin - 01.10.1945, Blaðsíða 40

264
DRENGUR GÓÐUR
eimreiuin
þá kaupamaður að sunuan, Oddur að nafni, maður ekki þrítugur
að aldri, afburða karlmamilegur og glæsilegur maður. Strax þá
urn haustið giftust þau, María og Oddur. Frá fyrra hjónabandi
átti María eina dóttur, Þóru að nafni, er var 14 ára, þegar þetta
gerðist. Stúlka þessi var lík móður sinni, mjög vel vaxin og
snotur, en aldrei lieilsuhraust og fór ekki að heimaii fyrr en
veturinn á undan því, að þessi saga gerðist. Þá dvaldi liún við
náin hjá fóstru minni á Flugliömrum, frá nýári til vors. —
Oddur í Austurdal varð ekki vinsæll hjá bændum í sveitinni né
öðrum karlmönnum, nema lielzt hjá nágranna sínum, Böðvari í
Urðardal, enda gaf Oddur sig lítt að mönnum. Líklega liefur
þetta komið af því, að maðurinn var ákaflega kvenliollur og fór
ekki dult með það, annaðhvort af því að liann gat ekki ]eynt
því, eða þá af því, að liann vildi láta bera á því. Á öðru ári
eftir að þau María giftust, eignaðist Oddur barn með stúlku,
sem var á vist hjá þeim lijónum. Og sögurnar gengu fjöllunum
liærra um sveitina og nálægar sveitir. — En — einkennilegt
var það, að Iivar sem Oddur kom inn, var eins og lifnaði yfir
öllum konum, — en ólundarsvipur kæmi á flesta karhnenn. —
Mér er þetta fyrir bamsminni — og ég verð að segja það, að ég
hef aldrei séð gervilegri mann en liann — og þó aldrei mann,
sein ég lief liaft jafnmegna óbeit á að vissu leyti. Hann var ætíð
vel búinn, svo af bar, og hreinn, miklu þrifalegri en allur fjöldi
manna.-------
— Oddur kom til mín í morgun, — sagði Böðvar. — Hann er
kominn í mikil vandræði út af glópsku sinni. Þóra er vanfær. -—
Ég lieyrði, að fóstri minn stóð á fætur og gekk um gólf. Annars
varð löng þögn. Ég þorði ekki að bæra á mér í rúminu, — mér
leið ekki vel. Ég sá nú eftir því, að ég liafði látizt sofa, en þótti
þó, á liinn bóginn, gaman að fá þessar fréttir og verða hluttakandi
í vandræðum manna. Af einhverjum óskiljanlegum ástæðum liafði
ég ekki mikla samúð með Þóru. — Síðar komst ég að raun uni,
af hverju það var, og mun koma að því, þegar þar að kemur í
sögunni. —
Þetta eru ill tíðindi, sagði fóstri minn loks, — og ljót. — Ég
heyrði, að liann var dálítið skjálfraddaður og málrómurinn ein-
kennilegur. —
Já, vitaskuld eru þetta mestu bölvuð vandræði, sagði Böðvar.