Eimreiðin - 01.10.1945, Qupperneq 65

eimreiðin
Ausifirzkar sagnir I.
Fyrirburður Guðmundar Snorrasonar í Sauðakoí'a
aðfaranótt 3. sept. 1884.
[Stuðzt við frásögn Einars Eiríkssonar frá Eiríksstöðum.
Handrit Halldórs Stefánssonar.]
Sumarið 1884 barst Fljótsdælingum sú ~fregn frá Hrafnkels-
dælingum, að öðrum fjallleitarkofa þeirra á Vesturöræfum,
Sauðakofa svonefndum, lægi við falli, mænisásinn væri lamaður
og viðbúið, að þekjan félli niður í tóttina.
Vesturöræfi er einn hlutinn af liinu víðlenda afréttarlandi,
sem tillieyrir Fljótsdal, vestasti hlutinn, og liggur austanfram
með Jökulsá á Dal, suður og suðvestur frá Hrafnkelsdal allt
suður í Vatnajökul.
Hreppsnefndin í Fljótsdalshreppi liafði gert þá ráðstöfun, út
®f þessari fregn, að fá til Ólaf Vigfússon Frydendal, bónda í
Klúku, að rétta kofann við, áður en fjallleitir bæfust um haustið.
A Aðalbóli í Hrafnkelsdal var þá til beimilis Guðmundur
Snorrason, Snæfellsfari, síðar bóndi að Fossgerði á Jökuldal.
Hann var greindur maður og grandvar, stilltur, íbugull og æðru-
l;"is, sem samtíðarmenn hans myndu fúsir vitna.
Olafur í Klúku hafði gert Guðmundi orð um að liðsinna sér
við kofaviðgerðina. Fylgdi það orðsendingunni, að Ólafur myndi
koma til viðgerðarinnar að kvöldi 2. sept. um haustið og fara
beinustu leið í kofann fyrir innan byggð í Hrafnkelsdal.
Guðmundur bafði gert Ólafi orð í móti, að liann myndi mæta
'ið Sauðakofa tilsettan dag. En jafnframt því, sem Guðmundur
lofaði að liðsinna Ólafi við kofagerðina liugðist liann, að því
loknu, að svipast um til hreindýraveiða. Bjó liann sig því með
tvo hesta, annan til reiðar, liinn til klyfjaburðar, ef liann kæmist
1 færi við dýrin. Hreindýr voru þá ekki friðuð og lireindýra-
19