Eimreiðin - 01.10.1945, Blaðsíða 50

274
DRENGUR GÓÐUR
J31MREIÐIN
Og ég lield, að það sé ómögulegt að finna meira til blygðunar og
smánar en ég gerði, þegar Þóra þakkaði mér, grátandi, fyrir
göfugmennsku mína, — þegar ég sá hana, — í síðasta sinn. —
Hér þagnaði fóstri minn og stundi þnngan. — Áreynslan við
að tala og að segja mér frá þessu liafði auðvitað fengið mjög á
liann. Ég tók í liöndina á lionum, þessa liönd, sem áður hafði
verið þykk og sterk, en var nú grönn og máttvana. Ég gat ekki
svarað honum með öðru. Lengi sat ég þannig í myrkrinu og vissi
ekki livort hann vakli eða mókti. — En það gerði ekkert til.
Ég hafði tekið á mig þann hluta af lífsbyrði hans, sem ég gat,
og ég fann, að hann vissi það.-
Hálfum mánuði síðar dó liann. —
Enn leið tugur ára og nokkur ár að auki. Þá var það eitt sinn,
að ég kom heim úr löngu ferðalagi. Það var fagurt vorkvöld,
eitt af þesum kvöldum, sem eru ógleymanleg •—• stund, sem
verður svo áhrifamikil í huga manns, að hún endist allt lífið,
augnablik, sem ekki líður, lieldur verður að eilífð á jarðneskan
mœlikvarða — að minnsta kosti. Meira yil ég ekki segja — því
ég veit ekki meira. —
Þórdís, uppeldissystir mín, var þá tuttugu og þriggja ára gömul.
Hún liafði verið í kvennaskóla í Reykjavík og eftir það í hús-
stjórnarskóla í Svíþjóð í tvö ár. Við vorum fyrir löngu trúlofuð,
og vissi fóstra mín það. En mér fannst þetta löng bið og var
orðinn ergilegur og óþolinmóður. En þetta kvöld, þegar ég kom
heim, — þá var hún komin, óvænt, — fyrr en gert hafði verið
ráð fyrir. —
Þegar ég kom utan með hlíðinni, sá ég hvar hún kom lilaup-
andi út túnið á móti mér í hvítum kjóli. — Ég stökk af baki,
skildi hestana eftir og hljóp á móti henni. —
Ég geri ráð fyrir, að fóstra mín, blesuð gamla konan, liafi orðið
dálítið útundan lijá okkur það kvöld. — En hún skildi, að æskan
er oft eigingjörn og vanþakklát.
Þegar sólin var gengin langt til norðurs, kom ég út. Þá sá ég,
að gamla konan var að rölta upp túnið, — upp að heimagraf-
reitinum, þar sem Hákon, fóstri minn, hvíldi í gröf sinni — einn
ennþá. —
Ég gekk þegar upp eftir lil liennar.