Eimreiðin - 01.10.1945, Qupperneq 55

12IMREIÐIN
JÓHANN MAGNÚS BJAHNASON
279
venju að skrifa aldrei aimað í þá bók en það eitt, sem að
mínu viti er í alla staði gott og um leið alveg satt. Meginefni bók-
arinnar er um eitt og annað, sem ég bef séð og beyrt og bugleitt
á liinni löngu ævi rninni — eitt og annað, sem vakið liefur sér-
staka eftirtekt bjá mér. Og ég bef reynt að segja frá því og skýra
frá því blált áfrain með fáum, einföldum orðum — skýra frá
því bvernig það kom mér fyrir sjónir, séð frá mínum bæjar-
dyrum. En því miður lief ég ekki vandað nógu vel stíl og orðalag.
— Ég býst við að ég loki Dagbók minni til fulls innan skanims.1'
Mánuði eftir að þessar línur eru ritaðar rættist þessi spá lians.
Úær lýsa vel bréfritaranum, elju hans, samvizkusemi og sann-
leiksást, og þær eru látlausar og einlægar eins og hann var sjálfur.
1 bréfi frá vinkonu Bjarnasons-lijónanna, sem lijúkraði þeim
* banalegunni, getur hún þess, að heitasta þrá Magnúsar í þess-
Um heimi hafi verið að líta liitverk sín, sem prentuð séu á
fslandi, en þau bafi ekki verið komin honum í liendur, er liann
lézt. Þó að svo til ta^kist, er vonandi, að skáldrit lians komist
«11 út áður en langt um líður í nýrri og vandaðri útgáfu. Þau
varðveita nafn lians sem mesta og vinsælasta skáldsagnaliöfundar
meðal Vestur-lslendinga, jafnt vestan liafs sem austan — og verða
enn nýjum kynslóðum lil vndis og ánægju, eins og þau urðu
þeirri kynslóð, sem hann nú hefur kvatt eftir sitt langa og lof-
samlega ævistarf.
Sveinn SigurSsson.
Uni Islendinga í Oslo.
Arngrímur Kristjánsson, skólastjóri, segir í nýútkominni bók, „Norómenn
héldu heim“, um Íslendinga í Oslo styrjaldarárin, en meðal þeirra dvaldi
áann um tínia síðastliðið vor:
I5að vur unaðslegt að dvelja í Oslo þessa vordaga, og viðkynningin við
Islcndingana var ógleymanleg.------Hinn fámenni liópur liafði haldið sainan
allt hernáinstímahilið eins og ein fjölskylda, en hann hafði gert ineira en
l'að. ÖU höfðu þau að meira og minna leyti verið merkir liaráttumenn í
andstöðubreyfingunni, og mörg þeirra liöfðu orðið að þola fangelsanir og
Pyndingar.
Þelta fólk har þjóðerni sínu fagurt vitni. lJuð sýndi í haráttunni, að „það
kunni vel til vígs“, og þótt liópurinn væri ekki stór, gat liann sér ógleyman-
legan orðstir í haráttunni fyrir frelsi Noregs.