Eimreiðin - 01.10.1945, Qupperneq 91

EIMREIÐIN
RITSJÁ
315
13. öld. „Fjali'4 i 1. vo. er vafalaust
Kirkjufell við Grundarfjörð, eins og
höf. er ljóst, hvað sem leynast kann
undir rithættinum „firdar“ i sama vo.
Eins og fleiri fræðimenn furðar
höf. sig á þeirri ákvörðun Auðar
djúpúðgu að láta grafa sig í flæðar-
máli. Landnáma segir, að hún vildi
eigi liggja í óvígðri tnoldu, er hún
var skírð. Var þá sjórinn vígður
fremur en moldin? Þessu lægi bein-
ast við að neita, en þó mætti nefna
það, að samkvæmt kenningu kirkj-
unnar helgaði Kristur öll vötn í skírn
sinni. Væri liugsanlegt, að sú kenn-
ing hefði valdið því, að Auður vildi
heldur liggja þar sem sjór gengi vfir
en í óvígðri inoldu lieiðins lands?
Á lils. 290, 15. 1., er meinleg villa:
„í Þerney“ f. á Gufunesi (staðsetning
liréfs).
Það liggur í hlutarins eðli, að hér
er á örfátt minnzt af þeim fróðleik
og merkilegum athugunum, sem þessi
hók hefur að geyma. Höfuðkostir
hennar eru raunsæi og skýr fram-
setning, og mun mega segja liið sama
um fleiri ril liöf. Skulu Iionum vott-
aðar heztu þakkir fyrir bókina.
Hjörn K. Þóróljsson.
Sírnon Jóh. Ágústsson: MANN-
ÞEKKING. Hagnýt sálarjrœði.
Rvík (útg.: Hla'öbúö).
Sálarfræði hefur lönguni þótt þurr
og strémhin fræðigrein. Hún naut lít-
■lla vinsælda meðal stúdenta, sem
ttrðu því fegnastir að geta lagt hana
á hilluna til fulls að fyrsta háskóla-
ári loknu. Alþýða inaniia hefur litið
a liana sem einkaeign sprenglærðra
prófessora og vart talið Iiana lienta
iiðrum, nema ef vera skyldi tungl-
spekingum og öðrum ámóta sérvitr-
ingum.
Þessi almcnna skoðun á sálarfræð'-
inni átti við nokkur rök að styðjasl.
Hún var lengi fram eftir ekki annað
en kerfi ófrjórra fræða, stofuþankar
lærðra manna, víðs fjarri áhugasviði
liins hversdagslega manns.
En þetta liefur hreytzt á síðustu
áratugunum. Stórfelldar framfarir
hafa orðið á þessu sviði vísindanna.
Sálfræðileg þekking liefur aukizl
stórkostlega á þessuni árum, vaxið
hæði að uinmáli og dýpt, og er þar
fyrir að þakka forvígismönnum á
sviði sálarfræði og sálsýkisfræði.
Hefur síðarnefnda fræðigreinin ekki
livað sízt lagt drjúgan skerf til þessa
þekkingarauka. Samfara lionum urðu
og önnur merkileg umskipti á hög-
uni sálvísindanna. Með vexti sínuiii
sprengdu þau utan af sér stofumúra
hinna lærðu, flóðu um allar gáttir
út til fjöldans og huðu sig þar fram
til þjónustu. Þar með varð sálar-
fræðin hagnýt fræðigrein. I æ víð-
tækara mæli var gripið til hennar
alls staðar í daglegu lífi. Kennarinn,
læknirinn, presturinn og lögfræðing-
urinn fundu l>ar fjársjóðu, sem auðg-
uðu og útfylltu þeirra eigin fræði
að miklum mun. Jafnvel kaldrifjaðir
iðnrekendur sáu sér leik á horði og
hagnýttu sér sálarfræðina til betri
vinnuafkasta.
Sálarlífið í öllum þess myndum er
verksvið sálarfræðinnar. Hún rann-
sakar og skýrir hin sálarlegu fyrir-
hrigði og gefur hendingar til úrhóta,
þar sem þess er þörf. Hún ræðir
efni, sem öllum mönnum eru liug-
leikin, þeirra eigin og annarra sálarlíf.
Dags daglega erum við að glíma við
okkar innri mann og jafn ákaft í-
grundum við náungann. Vitsmunir
haiis, tilfinningar og livatir eru mæld
og metin, oft af eldmóði, sjaldnast
af skiluingi. Sálarfræðin er þannig
hversdagslegt viðfangsefni alls þorra