Eimreiðin - 01.10.1945, Qupperneq 51

eimreiðin
DRENGUR GÓÐUR
275
Við settiunst niður á grasbekk innan við girðinguna, sem var
nokkuð stór og rúmgóð.
Eftir að við höfðum talaö saman stundarkorn, sagði fóstra mín:
Mig liefur lengi langað til að segja þér nokkuð, Runólfur minn.
Og nú, þegar Þórdís er komin lieim og allt virðist undirbúið
giftingu ykkar, tel ég það skyldu mína að gera það. —
Ég leit á þessa konu, sem liafði verið mér svo góð í öll þessi
ár, — eins og bezta móðir. Og nú fann ég skyldu mína.
Fóstra mín, sagði ég og lagði liandlegginn utan um axlir henn-
ar. — Ég veit það allt. Kvöldið, þegar Böðvar í Urðardal kom,
var ég vakandi og heyrði allt. Auk þess sagði fóstri minn mér
það í banalegunni. —
Hún leit á mig, fyrst undrandi, síðan brosandi.
Þú kannt að varðveita leyndarmál, Runólfur minn, sagði hún,
— og það er mikill kostur á liverjum manni. —
Þetta lirós var mér mikils virði, — meira en flest ainiað.
Gamla konan borfði hugsandi frain fyrir sig, — á leiði fóstra
míns.
Mér finnst stundum, sagði bún lágt, — að bann Hákon minn
vera svo einmana liérna. Ég veit, að þetta er beimska af mér,
því liann er ekki bér. — Eða þá bún Þóra, í kirkjugarðinum á
Gili. 0, ég vildi að bún hvíldi liér, við hliðina á honum. -—-
Hún unni honum svo lieitt, svo beitt, — og hann lienni. —
Ég leil á hana og gat ekkert sagt. —
Þú kannt að geyma leyndarmál, drengurinn minn, sagði lmn.
■— Hann hélt, að ég væri svo blind að sjá þetta ekki. — Ahlrei
eitt augnablik var liann mér ótrúr. Aldrei eitt eitt augnablik var
bann mér verri en bann gat beztur verið við nokkra. konu. Ég
var að bugsa um það þá um vorið að sleppa lionum og láta þau
njótast. En ég fann og skildi, að það var lieldur ekki Iiægt. Það
befði eyðilagt líf okkar beggja og engin gæfa orðið fyrir bana
heldur. — Trúirðu því, að ég var að vona, að liann ætti barnið.
En það var ekki vilji forsjónarinnar, að svo væri. —“
Hér lauk Runólfur sögunni og reis á fætur. —
Við gengum þegjandi heim, meðan liúmið færðist vfir.
Þórir Bergsson.