Eimreiðin - 01.07.1947, Blaðsíða 43

EIMREIÐIN
JÖKULLINN HLEYPUR
195
°fan á ísþakið, féll það niður, og maðurinn eða hesturinn datt
°fan í. Að vísu voru þessir stampar ekki djúpir, einn metri eða
um það bil, en óþægindi gerðu þeir, og hestarnir urðu svo ragir,
að varla var mmt að koma þeim áfram.
Ég get ekki gefið nákvæmari lýsingu af þessum holum1) en
K að það var því líkast sem ótal tunnum hefði verið raðað
l^arna saman, með opið upp og svo lilemmur lagður lauslega
yfir, sem datt niður í tunnuna og brotnaði, livað lítið sem við
h°num var hreyft. í bók sinni um suðurpóls-leiðangurinn getur
Roald Amundsen um, að þeir félagar hafi komið inn á ísflæmi,
gem var þessu líkt, og segir hann, að mjög slæmt hafi verið að
fara um það með hunda og sleða, vegna þess, hve hundamir duttu
niður í þessa stampa, enda ber nafnið, sem þeir gáfu þessum
lsHáka, „Dansvöllur djöfulsins“, það með sér, að þeim liafi þótt
hann illur yfirferðar.
Eftir því, sem lengra kom inn á jökulinn, hurfu þessir stampar,
on þeir náðu yfir sem næst 5 km. breitt svæði. En þá tóku við
Jupir dalir með bröttum og liáum hryggjum á milli. Þegar
þeim kom, snerum við aftur. Við töldum víst, að í gegnum
. tuætti rekja sig, sáum líka, að það var svo breitt svæði, að
^ l)ess að kanna það til hlítar, var orðið of áliðið dags. Við
iðum því til tjaldsins niðri í jökulkvosinni, og þegar við hittum
a®a °kkar, töldum við nú víst, að ferðin yfir jökulinn til
r°nning Louvises lands yrði ekki eins auðveld og við höfðum
aldið fram að þessu; við höfðum séð nóg til þess. Við lögðumst
yi ekki eins glaðir í svefnpokana og kvöldin á undan. Þá hafði
ugurinn borið okkur — ég held meira en liálfa leið, en nú var
eiU8 0g hvíslað væri að okkur, að við ættum marga og mikla
ifiðleika eftir áður en við kæmum til Dronning Louvises lands,
j ar sem vetrarsetan var fyrirhuguð. En aldrei höfðum við þó
ue8að, að erfiðleikarnir yrði eins miklir og þeir reyndust, og
S tt var, að það var okkur enn hulið, hvað fram við okkur átti
h°nia, áður en við næðum þangað.
°rguninn eftir létum við á 6 sleða, húsið og ýmislegt sem
er kölluðum ])ær síðar „miðdegiaholur“, því að í Vestur-Grænlandi,
v ' komum þangað, voru þær fullar af vatni, svo að við gátum fengið þar
n «1 matargerðar.