Eimreiðin - 01.07.1947, Qupperneq 44

196
JÖICULLINN HLEYPUR
eimrbiðin
því fylgdi, tjald, svefnþoka, suðuáhöld og mat handa okkur, liey
og kraftfóður handa hestunum til hálfs mánaðar, því að nú
var hin fyrsta ferð fyrirhuguð yfir jökulinn. Við fórum svo með
fyrstu tvo skíðasleðana upp úr kvosinni. Það gekk þolanlega, þó
urðum við að beita tveimur hestum fyrir hvorn sleða. Svo tókum
við fyrir annan stóra sleðann, settum fyrir hann fjóra hesta og
lögðum með hann upp í brekkuna. Við komumst með hann upP
í miðja brekku. Þar misstum við sleðann á hliðina. Við urðum
því að taka hestana frá, leysa allt af sleðanum, svo að við gætum
rétt hann við, drógum liann svo þvert fyrir í brekkunni, skorð-
uðum hann vel og létum á hann á ný. Þar með var dagsverkinu
lokið. Aksturinn hafði gengið verr en við liöfðum gert okkur
vonir um. Var það fyrirboði annars verra, eða livað?
Það var því þungt yfir öllum, er við gengum niður að tjaldinU
til að hvíla okkur eftir erfiði dagsins. Það var líka þungt í lofti>
himinninn var hulinn þykkri, dimmgrárri skýjaslæðu, aðeins
var dökkrauð rönd niðri við sjóndeildarhringinn í suðaustri, °S
tunglið, sem var í fyllingu, kom endrum og eins fram í suðvestrn
þegar norðaustanvindurinn reif svolítið til fyrir því. Frostið var
16i/2 stig. Síðan við komum hingað í jökulkvosina, hafði aldrei
verið svo illviðrislegt sem nú. Mundi það boða stórhríð eða annað
enn verra? Það átti morgundagurinn að leiða í Ijós.
Um daginn, á meðan við vorum að láta á sleðana og koma
þrem þeirra upp úr ískvosinni, hafði alltaf brakað og brostið
í ísveggnum báðumegin við kvosina. Því vorum við svo vanir, að
við veittum því ekki mikla eftirtekt, aðeins þótti okkur bera full'
mikið á því þenna dag. Og án þess að hugsa frekar um þa^’
háttuðum við um kvöldið og vorum aðeins í nærklæðunum 1
svefnpokunum. Við sofnuðum fljótt, enda vorum við þreyttir.
Um nóttina lá ég sem hálf-vakandi í pokanum og heyrði eiö'
liver læti úti fyrir. Það var líkast voðalegum þrumum, líkt og
loftið væri að rifna með ógurlegum brestum og braki. Ég gerðt
mér ekki ljóst, hvað væri að gerast, lá án þess að hreyfa m1?
og var að reyna að gera mér ljóst, hvort þetta væri draumlir
eða að ég heyrði það vakandi. Það voru víst aðeins fáar sek-
úndur, sem ég lá þannig, því að í því vaknaði kapt. Koch. Ha1111
leit á úrið og sá við tunglsbirtuna í tjaldinu að klukkan var háH
þrjú. Wegener var þá einnig vaknaður og var setztur upp í P0^'