Eimreiðin - 01.07.1947, Qupperneq 68

220
STEINKOPF-H J ÓNIN
reiitn ijtðin
mœlti hann orð frá vörum, livað sem við liann var gert, fyrr en
á fimmta degi. Þegar læknirinn liafði gert að sári lians af mikilli
alúð að venju, og hinum þjáða manni leið betur en nokkru
sinni fyrr, síðan hann veiktist, gat hann ekki lengur orða bundizt,
en lireytti út úr sér þessum orðum: „Hvað á þessi skrípaleikur
að þýða?“
Þessari athugasemd svaraði læknirinn engu. Hann var ekki
vanur að rökræða við sjúklinga sína, en mælti, eins og liann
hefði ekki lieyrt, hvað hinn sagði: „Þér eigið von á gesti í dag“.
Svo hélt liann áfram störfum sínum í sjúkrastofunni.
Seinna um daginn kom kona Steinkopfs liershöfðingja og fékk
að tala við mann sinn í viðurvist hermanns.
Hún settist á rúmstokkinn, mögur og þreytt, og leitaði að
liönd manns síns, en liann færði hana undan. Samt reyndi liún
að finna eittlivert umræðuefni.
„Manstu, að þann 16. ágúst eru tuttugu og fimm ár, síðan við
giftum okkur?“ sagði liún loks.
Hún hafði liugsað svo mikið um þetta, að það var efst í huga
hennar, og þess vegna var liún búin að segja þessi orð, áður
en liún vissi, þó að hún fyndi um leið, að þetta mátti liún sízt
af öllu minnast á.
Ef til vill urðu þessi orð hennar þó til að létta örlítið hinar
þungu rústir, sem lágu á lijarta Steinkopfs liershöfðingja, því
að liann fann, að liann varð að segja eitthvað. Hann fálmaði
eftir liönd konu sinnar og spurði:
„Hvernig líður ykkur?“
„Okkur líður ekki illa. Við búum í einu herbergi í kjallara-
rústunum lieima. Við gátum komizt þangað með því að taka úr
glugga. Þar skríðum við út og inn. En nú erum við byrjaðar að
lireinsa burt múrsteinalirúguna frá dyrunum. Telpurnar lijálpu
mér. Hafðu engar áhyggjur af okkur. Við fáum að borða á hverj-
um degi, og telpurnar eru báðar frískar“.
Aftur varð þögn. Hann spurði einskis frekar, en hún fann,
að liann langaði til að frétta meira heimanað, svo að hún hélt
áfram, líkast því þó sem hún væri að tala við sjálfa sig.
„Já, þær eru vel frískar og reyna að líta vel út. En þær eru
oft svangar, og útlendu hermennirnir hafa nógan mat. Það er
gott, ef þær kunna að taka þetta líf réttum tökum. Það á ekki