Eimreiðin - 01.07.1947, Blaðsíða 75

eimreiðin
TÖFRAR
227
sakar, getur framleitt. Þessi
lrnyndun, hvort sem komin er
frá manni sjálfum eða öðrum,
getur stundum orðið svo sterk,
að hún verði lireint og beint
kanvæn.
nFyrir meir en 30 árum flutt-
Jst ungur bóndi frá Aberdeen-
shire til Malaya. Þetta var á
beim tímum, sem sykurræktin
stóð þar í mestum blóma, áður
ei1 gúmmíræktin kom til sög-
Unnar. Þessi ungi maður var
Faeði beilsuhraustur og vel á
Slg kominn, með talsvert fjár-
^agn í höndum. Hann var í
eiUn °rði sagt bjartsýnn, hraust-
Ur’ °g sterkur afkomandi at-
0l'kusams fólks í föðurlandi
Ulu’ kn af einhverjum ástæð-
111 stóð hann í þeirri trú, að
j aUn hefði tekið taugaveiki.
* nir sykurræktar-nýlendunn-
skoðaði hann og kvað síðan
PP þann úrskurð, að það væri
^Ögln taugaveiki að honum,
Un væri alheill og vinnufær.
aj.U ^að bil mánuður leið, og
Ur hélt plantekrueigandinn
"i því fram, að hann hefði
iri "aVR1^n -^ftur skoðaði lækn-
un hann og fann engin sjúk-
^ntnseinkenni, sagði að ekkert
yfi 1 ^lonnm °g lýsti því sama
u Vu'1 fáðsmanninn á plantekr-
Un ^ nU ^61^ n°kkur tími, og
viff1 .ma^urinn naut útilífsins
Vlnnu sína og virtist gall-
hraustur, en var þó alltaf öðru
hvoru að ympra á því við
samstarfsmenn sína, að hann
gengi með taugaveiki. Hann
kvartaði enn einu sinni við
lækninn, og til þess að taka
fyrir þenna hugarhurð, sendi
læknirinn hann til ríkisspítal-
ans í Penang til rannsóknar.
Yfirlæknir spítalans lýsti því
yfir, að um enga taugaveiki
væri að ræða. En skömmu síðar
dó ungi maðurinn úr þessum
sama sjúkdómi. Ég þekkti alla
aðila þessa máls, en man ekki
nákvæmlega, hve lengi plant-
ekrueigandinn gekk með mein-
lokuna um taugaveikina, en það
var áreiðanlega í meir en hálft
ár áður en liann dó úr þessari
veiki. Hann lét eftir sig yfir
4000 sterlingspund, svo að ekki
voru það fjárhagsáhyggjur, sem
urðu valdar að ímyndun lians,
og starfsamur var hann, allan
daginn ýmist fótgangandi eða
ríðandi um sykurreirs-akrana,
lifði yfirleitt eins heilbrigðu
lífi og á varð kosið. Þarna var
heilnæmt loftslag, sléttlendi
meðfram sjónum, og á sykur-
ökrunum eru menn í sífelldu
sólskini, en ekki í forsælu, eins
og meðal gúmmítrjánna, síðan
togleðursframleiðslan hófst.
Sólskinið gerir mann ákaflega
hraustan, ég þekki það, því ég
er búinn að vinna hér á ökrun-