Eimreiðin - 01.04.1953, Blaðsíða 14

86
VIÐ ÞJÓÐVEGINN
EIMREIÐI^
flokks. Áhugi fyrir því er vakandi um ailt land. Undanfarið hefui-
staðið yfir skoðanakönnun um það á vegum Fjórðungssambands
Austurlands. Allir landsmenn þurfa að taka höndum saman urn
að leysa það farsællega og til heilla fyrir land og lýð á ókomnun1
árum og öldum.
Um landvarnamálin féllu mörg orð og þung í kosningahríðinnii
og hefðu sum þeirra betur verið ósögð. Ekki af því, að þau væru
svo ákveðin og raunhæf, heldur vegna getsakanna og óhróðursins.
Oss hættir við að verða stórorðum í stjórnmálaviðræðum, en ekki
að sama skapi raunsæir í orðum og æði, þó að til séu heiðarlegar
undantekningar. En allt of oft má ekki nefna hlutina réttum
nöfnum, né segja með skýrum og ótvíræðum orðum, hvað mönnurn
býr í brjósti, heldur þreifa fyrir sér, slá úr og í, láta í veðri vaka,
en varast að flytja mál sitt af hreinskilni og fullrl
Land- einurð. Gefst þá löngum færi á að afneita eigin orð-
varnir. um> se9ja aðra þýðingu þeirra en í þau kunna að
hafa verið lögð, hylja sjálfa sig rykskýi ræðumennsk-
unnar, líkt og kolkrabbar hylja sig bleki sínu. Þetta er af ýmsum
álitið viturlegt, í ætt við hina æðri stjórnvizku og nefnist á hrogna-
máli: „diplómatí".
En stundum getur þessi „diplómatí" orðið hrösunarhella. ÞeiG
sem beita henni mest, eiga á hættu, að í orð þeirra verði lögð all*
önnur þýðing en sú, sem þeir vilja við kannast, að rétt sé, og
verður af margs konar misskilningur og erjur, sem oft geta staðið
árum saman. Ekki ber minnst á þessu, þegar um vandasöm stór-
mál er að ræða, eða þegar brýna nauðsyn ber til að segja fólkinu
hreinan og beinan sannleikann umbúðalaust.
Varla höfðu þeir ráðherrarnir, Hermann Jónasson og Ólafur
Thórs komið á þrykk hugleiðingum sínum, nú um áramótin síð-
ustu, viðvíkjandi eigin landvörnum, er andstæðingarnir ruku upP
og fóru mörgum ófögrum orðum um þá varmennsku, að láta sér
koma til hugar jafn óguðlegt athæfi og innlenda landvörn.
Vissulega var hér á ferðinni hætta. Og nú um skeið hafa ræður
manna snúizt ótrúlega mikið um það eitt, að hvítþvo sig og sína
af þeim glæp, að vilja verja sitt eigið föðurland. Eitt blaðanna
taldi, að nú ætti að fara að safna íslendingum saman til að drepa
menn — og fylltist eðlilega viðbjóði yfir slíkri varmennsku. Aðrir
taka undir, og fundir eru haldnir og ályktanir gerðar af mikill1
mælgi. En á meðan allur þessi hráskinnaleikur er háður, veit hver
einasti maður í landinu, sem kominn er til vits og ára, að til þess
getur komið — og það ef til vill áður en varir — að verja þurfi
land vort, og að engum stendur það nær en oss sjálfum.