Eimreiðin - 01.04.1953, Qupperneq 19

ElMREIÐIN
HEIMSÖKN
91
8 eg Og mínir líkar, en ef þær geta komið upp einhverju af
, ^ 'iri(lsplöggum fyrir náungann. Það er þó alltént hald og skjól
’■ þó fínt prjónles sé það ekki, sagði gamla konan um leið
*'n StU<Ícii hendinni á kistillokið og reis úr sæti. — En nú
i e8 verði að tendra upp á vélargarminum og hita okkur
ÞaðisoPa- En ekki verður það merkilegt, sem þið fáið með því.
er orðið svoddan verð á þessu bakkelsi, sem fæst í búðunum,
er treJr'stl e8 mor ckki lengur að baka neitt teljandi, enda
akaraofninn í þeirri gömlu minni farinn að láta á sjá.
Un heyrði varla til sjálfrar sín fyrir ysinum og fótataki gest-
,ílt|1'L sem snérust hver um annan á gólfinu. Þó höfðu orð hennar
1 izt5 því að frú Gerður bandaði óðara við móður sinni og bað
atla srtja alveg rólega.
hefur þú ekkert fyrir gestunum, mamma. Við höfum
j,j_ rrieð okkur til þeirra hluta, sem þú ert að tala um. Það væri
ej^ skarra ef við kæmum til þess að láta þig fara að amstra í
usi fyrir okkur, og það á sjálfan afmælisdaginn þinn. Nei,
ttla*®a, það passar ekki.
~~~ Já, við höfum allt með okkur, árétti læknirinn, tengda-
rnn- — Meiningin var, að þú gætir orðið fremur þiggjandi
en veitandi þetta kvöldið.
iivað er ég að heyra, sagði sú aldraða, alveg forviða. — Það
þó ekki minna vera en ég helli upp á könnuna, þegar fólkið
rtt kemur í heimsókn, úr því ég á annað borð er rólfær og ekki
'e8 vitundarlaus.
tr^~ ^ við bara megum vera eins og heima hjá okkur og þú
1 umborið hávaðann og ónæðið, sem af okkur leiðir, þá er
óezt, það allra bezta, fyrir okkur.
Uiælisbarnið lét fallast á kistilinn og starði undrandi á fólkið.
ííihT hafÍð þÍð ^að ^ á eins og þið viljið, blessuð börnin
s-^ ’ sa8ði hún svo, seildist yfir rúmgaflinn og náði í prjónana
a' A þeim var hálfur vettlingur.
r ^g nú er mál til komið að taka það upp, sem við ætluðum
ni;r'lisbarninu, hélt Sigurður sálfræðingur.
sj . eisku tengdamamma, hrópaði prófessorsfrúin upp yfir
nUm °rðinu ócmhdi stærðar blómvendi í kjöltu gömlu kon-
iU ar' iierna eru fáein blóm. Verst að þau hafa sjálfsagt farið
a a leiðinni. Elsku, fyrirgefðu hvað þetta er lítið og nálegt!