Eimreiðin - 01.04.1953, Qupperneq 20

92
HEIMSÓKN
EIMREIÐIf*
Gamla konan tók við blómunum með varfærni. Það voru alla'
vega litar og lagaðar rósir, angandi rósir og gegnsætt bréf utan
um.
— Þakka þér fyrir, sagði hún og kyssti frúna á kinnina.
— Ó, exkjús mí, elsku bezta, sagði frúin brosandi og virti
blómin og tengdamömmuna fyrir sér andartak. Almáttugur!
hvað blóm og elli geta farið vel saman! Draumur! sagði hún
ennfremur og kyssti á fingur sinn. Hefurðu ekki sætan vasa?
— Vasa? hváði gamla konan og gat ekki dulið undrun sína-
Nei. Ég hef aldrei haft vasa á mímnn flíkum, fullyrti hún og
strauk blómvöndinn.
— Nei, mamma á víst engan blómavasa, sagði maður frviar-
innar.
— Æi, að ég skyldi ekki hafa vit á að gefa henni vasa líka,
andvarpaði frúin og gretti sig.
— Og hérna er svolítið af blómum frá mér. Það var Gerður
læknisfrú, sem talaði og lagði annan blómvönd, ekki minni, 1
kjöltu móður sinnar, og í sömu mund lauk læknirinn við að
vefja utan af forkunnarfögrum og nærri því mannháum stand-
lampa og færði síðan þennan dýrgrip á gólfið andspænis gömlt*
konunni.
— Og hér færðu lampa, sem þú átt að láta lýsa þér í skamrri'
deginu, þegar þú lítur í bók eða skrifar skyldfólkinu, sagði hanU
vingjarnlega og brosti af innri gleði.
Gamla konan starði höggdofa á lampann nokkra stund, áðiU
en hún sagði:
— Það er þó ekki rafmagnslampi, vænti ég?
— Jú, það geturðu reitt þig á. Ég færi ekki að gefa þér olíU'
lampa, svaraði læknirinn hróðugur. En nú skulum við kveikj3
á honum strax, þó bjart sé. Hvar er tengill?
— Ég get ekki notað hann, er ég hrædd um, sagði gamla koU'
an. Það er ekkert rafmagn hérna í gilinu.
— Ó! Hryllilegt! sögðu frúrnar báðar samtímis með raddblu,
sem bar keim af gráti.
— Það datt mér sízt í hug, að þú værir rafmagnslaus. Það el'
þó ljósastöð hérna í þorpinu, minnir mig, sagði gefandinn voU'
svikinn.