Eimreiðin - 01.04.1953, Síða 27

E>MREI8lN
HEIMSÖKN
99
Marnma kemur með okkur. Það er úttalað mál, sagði
ffUrður. prófessor, og hellti enn í glösin.
Ég ætla þá að fara, hélt læknirinn áfram, þar sem hann
truflaður áðan. Kemur þú með, Gerður mín, eða ætlarðu að
Vera eftir?
kem með. Það er hvort eð er orðið svo áliðið.
En kaffið? Nú verðið þið þó að fá kaffisopann, staðhæfði
gamla konan og stóð upp.
£ _ *'s'eh elsku mamma. Ekki að tala um kaffi. Ég lít inn í
j. aiílalið, áður en við förum. Nei, hvernig læt ég, þú sem
f ^ me^ °kknr heim. Að svo mæltu kvöddu læknishjónin og
S1g út úr Efstakofanum með varúð. Þau voru dálítið
Ek 'ln ^ ®^ngu^agr Sennilega féll þeim illa að ganga á teppinu.
'i miklu seinna mundi prófessorinn eftir þvi, að hann þekkti
mn þar á staðnum og átti heimboð hjá honum. Þessi upp-
p n leiddi af sér brottför prófessorshjónanna innan stundar.
b * m a konan varð aftur eins, eins og í upphafi leiksins. En
tP .° an hennar var ekki sú sama eftir þessa gestkomu. Flos-
^r} kk' 9 8°lllnu’ shrautlegi lampinn, blómin í rúmshorninu,
Set^ lar' °g matföngin á borðinu og ekki sízt vindlareykurinn,
£r ín} ndaði grátt, kyrrstætt ský í öllu risinu. Allt þetta var svo
j ^911^1 °g ankannalegt í augum prjónakonunnar, að hún vissi
^iátt llvar hún átti höndum til að taka. Hefði hún ekki
sta 1 ' 6r^a síotlu °g fimm ára, án þess að þetta hlytist af? Hún
u lst fvam að dyrunum og sperrti við hurðina, svo að reykn-
, s'ifaði út. Síðan lét hún fallast í bælt rúmið. Blómin voru
henni til fóta.
kof ^6'111 snður? Hún að flytja til Reykjavíkur. Yfirgefa Efsta-
]e aíln °g selja alla sína búslóð Pétri eða Páli. Hafði hún virki-
sf'ku jáyrði? Nei, það gat ekki verið. Eða var hana
1 da dreyma' Elún var þó áreiðanlega sjötíu og fimm ára
hafði meira að segja staðið í blöðunum, — og allt
flr nar nánasta skyldulið hafði líka komið í heimsókn til henn-
gjaf ^ sunnan ur Reykjavík. Og það hafði fært henni dýrar
°g blóm, og það hafði haldið henni veizlu. Hún,
sjtt fn’ tengdamóðirin og amman, hafði þannig fengið goldið
°B a'Vlstarf í augljósri ræktarsemi og virðingu sinna fullorðnu
6 llletnu barna. Jú, víst var hún þakklát og — glöð. Glöð