Eimreiðin - 01.04.1953, Qupperneq 55

Eimbeiðin
RÚSSNESKAR BÓKMENNTIR
127
j st!,t for Ufn sveitaskáldið Sergej Jesenin (1895—1925), sem sá
Var narby]tingunni eins konar sæluríki fyrir bændurna. Hann
rauni æntur öanz- °S leikkonunni frægu, Isadora Duncan. Til-
lr hans til að semja sig að háttum hins nýja siðar tókust
bví ^ °shunn, og hann lauk ævi sinni, eins og Majakovsky, með
p9 sviPta sig lífi.
g) sta íárviðarskáld kommúnistaflokksins í Rússlandi var
^ Bjedny (Jefim A. Pridvorov, 1883—1944). Hann gekk
jna * ^ me^ -h,enin> °S vilja sumir telja hann fremur blaða-
l6gt en skáld. En hann hefur samið snjallar dæmisögur og ýmis-
annað, sem eftir hann liggur, er talið góður skáldskapur.
ijjn . asta öreigaskáldið eftir stjómarbyltinguna er annars tal-
ferg ' Gastev (f. 1882). Hann lofsöng vald vélanna og sá vel-
smiamannkynsins komna undir aflstöðvum og risavöxnum verk-
M Sem rtsa munhu UPP á komandi tímum sem afleiðing
slíy stiornarfyrirkomulaginu. Annað öreigaskáld, A. I. Bezjmen-
arnar hefur tekið listina fram yfir stjórnmálakenning-
þes r °2 vaxið af sem skáld. Margir aðrir hafa fetað í fótspor
skáld ^ tVe^a- en ennÞá er óséð hversu lengi verk þessarra fyrstu
t>ióðinakynslÓðar eftlr stjórnarbyltinguna muni lifa með rússnesku
Rn n her að nefna nokkra rithöfunda og skáld, sem uppi eru í
stav nUt fyrir og um miðbik þessarar aldar og vakið hafa sér-
Nakathygh-
^ikh’ °laj Aseíev (f- 1889), vinur og dáandi Majakovskys, Nikolaj
(f fg~°V 1896), Ilja Selvinsky (f. 1899) og Marfa Krjucheva
Ujeij. , eru kunn ljóðskáld. En fyrst eftir stjómarbyltinguna bar
b°r a þeim en söguskáldunum. Kunnasta söguskáldið eftir
Bfji^^fyTÍöldina var Evgeny Ivanovich Zamjatin (1885—1937).
inn j partn er sagan Hellirinn, nokkurs konar samanburður á líf-
°g - , etrograd og lífi frummannsins. Síðar ritaði Zamjatin sögur
0háð eHUr’ sem yfirvöldunum geðjaðist ekki að. Féll hann þá í
stjórn°g.Sagan Við eftlr hann hefur ekki fengizt gefin út í ráð-
áaiia arrihíunum. Zamjatin hrökklaðist úr landi skömmu fyrir
a°a sinn.
kojjj m stjórnarbyltinguna varð sú krafa brátt almenn innan
sínar Ulttstafi°kksins, að ekki skyldu aðrir höfundar fá bækur
kröfuUtgefnar en Þeir, sem væru meðlimir flokksins. Gegn þessari
Ufan f,risu þ° allmargir kommúnistar, sem vildu sýna höfundum
f$rn °aksins frjálslyndi og leyfa að gefa út bækur þeirra, ef þær
e ki i bága við stjómarstefnuna eða sköðuðu flokksstarfið.