Eimreiðin - 01.04.1953, Qupperneq 85

Ritsjá
ENQIBMf frá íslenzkum
KONUM 1784—1900. Rvík
^952 (Helgafell).
Állt 6r erU ^ bref ^ 30 konum.
ritaðerU ^etta bréf, er konurnar hafa
eigi naE°mnum vinum, stundum
^.nmönnum og börnum. Hafa þær
bugskot sitt og sýnt innra
gerjU, SV° mikið, sem fólk yfirleitt
br^r. 1 rituðu máli, einkum þar sein
sty^J1 61 u °ít skrifuð á örlagaríkum
J>ag Ulu Efs þessara látnu kvenna.
sk0g 61 °Ul°gu^eSt komast nær lífs-
þvi *UUl og sálarlifi þeirra en með
Ö6erg*tleSa bréfin með atbygb og
s°ttiu f-ni blargar konurnar eru af
hér y'ofsbyldum, þær er bréf eiga
ýms erour því samræmi í hinum
S®fur ' réfum ebki ósjaldan. Þetta
fyrirbU^u bréfanna meira gildi og
aUjf J^glr stundum misskilning. Er
Sigj^n 1 útgefandinn, Finnur
gert n<isson, landsbókavörður, hefur
Etttiuu6119 Vlliandf' frinnur er orðinn
vör>duS Ulaður’ etti sízt fyrir hinar
hér5 SgU btgáfur bréfa. Ritar hann
ar skýj^1 a^ur’ stuttar en greinargóð-
eykur i ®ar með bréfum þessum, og
bókijj i ^ 611(11 bókarinnar. Enda er
111 Vgl ln laesileSastai mjög vandað
ttter^ijS bréfanna og þau all-flest
góðar °S slcemmtileg. Sýna þau
kveilll galur °g mannkosti þeirra
lelka ýj6r sltrifað hafa, svo og hæfi-
frásagnar og ritmennsku,
sem þeim hefur verið í blóð borið.
Víða einkennir rósemi hjartans skap-
lyndi þeirra, göfug ró, sem virðist
hafin yfir mæðu og böl lífsins. Vil ég
t. d. nefna bréf Ragnheiðar Þórarins-
dóttur og Guðrúnar Skúladóttur, þótt
mörg mætti fleiri nefna í þvi sam-
bandi. Auðvitað hefur engri þeirra
dottið það í hug, er bréfin voru skrif-
uð, að þau yrðu löngu síðar prentuð
og seld til lestrar hverjum, er kaupa
vildi. En ekki þarf það nú að raska
grafarfriði þessara mætu kvenna, þvi
að bréfin bera þeim fagran vott
gáfna, sálarþreks og göfugmennsku.
—- Dómhildur Briem, húsfreyja á
Grund, ritar manni sínum 10. júlí
1851, en hann er þá staddur suður í
Reykjavik. Hún er nokkuð kviðin, en
hver láir henni það? Barnaveiki og
taugaveiki eru að sálga fólkinu á
bæjunum þar i sveitinni. — „Ég er
mikið hrædd," skrifar hún, „og lofa
guð þegar ég vakna, að ég hef notið
þeirrar ánægju í svefninum að hafa
fundið þig.“ — Hún var móðir sr.
Valdimars sálmaskálds. Þá var viku-
ferð úr Eyjafirði til Reykjavikur og
engin á brúuð. — Þóra Pétursdóttir,
biskupsdóttir, þá ung heimasæta,
skrifar vinkonu sinni gamansamt og
skemmtilegt bréf 24. júlí 1874. —
Ætli ungu stúlkurnar hafi, þegar á
allt er litið, breytzt mikið síðan?
Ég ætla ekki að geta um fleiri