Eimreiðin - 01.10.1953, Qupperneq 30

266
ÞAÐ ÞYRFTI AÐ PRESSA BUXURNAR
eimreibin
soðna síld möglunarlaust í miðdegisverð í dag og gert uppreisn
gegn henni, ef hún kemur aftur á morgun. Það var öðru nær,
en að ég sæi eftir sjálfum mér að fara úr buxunum. Svo ofl
sem vera skyldi. Mér varð þegar ljóst, að hér var annað og
hættulegra á ferðinni. Þetta var alvarleg árás á grundvallar'
reglur mínar, og þær skoðaði ég sem hluta af minni eigin per-
sónu. Og var ekki líka heil himinvídd á milli hugmyndar minnar
um hina fullkomnu hjónabandssælu, sem var í þvi fólgin, að
hin fyrir hjónaband langþráða og eftir hjónaband heittelskaða
eiginkona færi mjúkum höndum sínum um allt innan heimilis-
ins, svo að betur mætti fara, svo að eiginmaðurinn í tilbreyt-
ingarleysi vinnu sinnar gæti lifað í eilífri tilhlökkun til þeirrar
stundar að koma heim í þessa litlu paradís, og svo að hinu leytinu
á veruleikanum, að vísu fullum af blíðum orðum og heitum
tilfinningum, — guði sé lof fyrir það, —• en tómum að um-
hyggju, forsjá og natni? Vertu nú hreinskilinn. Fyndist þer
það ekki svipað og rúgbrauð án smjörs eða saltlaus súpa? Fyrst
þegar ég hef minnt á það, beðið um það, þá er gripið til fram-
kvæmda og það á auga-lifandi-bragði, taktu eftir því, til að hægt
sé að lifa áfram óáreittur í hinum indæla heimi umhyggju-
leysisins.
Nei, mér varð þegar Ijóst, að hér varð að grípa til skjótra ráða.
Annaðhvort varð ég að gefa upp alla vörn og fylgja mínuin
sjálfstæða persónuleika til grafar eða að reyna að sveigja áhuga
og vilja Ninu, konunnar minnar, inn á brautir hugsjóna minna.
Það má hver lá mér það, sem vill, að ég valdi hið síðara. En
það var ekki létt verk, trúðu mér til. Ég er hvorki klerkur ne
kennimaður. Og ég hafði yfir höfuð ekki hugmynd um, hvernig
maður bæri sig að við slíkt. Það eina, sem ég vissi, að ég mátti
ekki gera, af því að ég hafði blátt áfram rekið mig á það, var
að tala um þetta við hana og biðja hana að sjá um þessa hlið
heimilisins. Þetta var nefnilega í augum Nínu auðvirðilegustu
smáatriði í samanburði við hina heilögu ást. En þó voru þau
smáatriði nægileg til að sýna eigingirni mína og sérhlifni, ef
ég minntist á þau.
Ég held að þetta hafi kostað mig mánaðarheilabrot, fyrir utan
það, að við urðum nú iðuglega að vinna til klukkan 7 á skrif-