Eimreiðin - 01.10.1953, Síða 34

270
ÞAÐ ÞYRFTI AÐ PRESSA BUXURNAR
EIMREIÐIN
hennar var vandi, hún hefur sjálfsagt ekki búizt við svo lítilli
mótspyrnu frá minni hálfu. Og svo kyssti hún mig einn af
sínum mjúku og holdlausu kossum eins og hún væri að þakka
fyrir góð viðskipti.
Ég hef alltaf verið seinn að hugsa, en ég hugsa aftur á móti
skýrt, þó að ég segi sjálfur frá. En þetta kvöld, eftir að Nína
var farin til frú Valgerðar, var eins og eldingu slægi niður í
minn sljóa hug. Þar hafði ég ráðið, sem skyldi duga. Það var
kannske ósanngjörn aðferð, jafnvel í stríði, eitthvað ámóta og
notkun eiturgass. En ég hafði nú einu sinni einsett mér það
að vinna þetta stríð. Og með köldum og óbifanlegum ásetningi
stjórnmálamannsins, kastaði ég af mér jakkanum, lagðist upp í
rúm í buxunum — gleymdi þó ekki að stökkva á þær vatni
áður —, og með bindi um hálsinn, breiddi ofan yfir mig tvser
yfirsængur og svaf í tvo tíma. Ég var kominn í náttföt og inni-
slopp, þegar Nína kom heim af kjólasýningunni.
Þegar ég rakaði mig morguninn eftir, í byrjun þriðja þáttar
þessa sorgarleiks, var ég furðanlega rólegur. 1 fyrsta lagi var
ég mér þess sjálfur meðvitandi, að ég barðist í þjónustu rétt-
lætisins. I öðru lagi styrkti sú vissa sál mína, að ég hefði rás
viðburðanna á valdi mínu. Þó var í mér einhver óljós spenn-
ingur. Ennþá hafði Nína ekki uppgötvað neitt. Ég held, satt að
segja, að óróleiki minn hafi blátt áfram stafað af því, að Nína
kynni að uppgötva þetta úrslita herbragð mitt fyrr en henni
væri ætlað, og drægi þannig úr hernaðarlegri þýðingu þess.
Víst er um það, að ég sætti lagi, meðan hún skrapp inn í
geymslukompuna okkar, til að laumast að borðinu og drekka
morgunkaffið. Ég flýtti mér svo út á ganginn, á meðan hún var
að leita að gúmmíteygjunni utan um brauðsneiðarnar. Ég tók
hattinn af snaganum og setti hann upp frammi fyrir speglinum-
Ég lagaði hann í börðunum og sneri honum á alla kanta, þó
að hann væri búinn að sitja á kollinum á mér í sömu stelling-
unum i þrjú ár. En einhvern veginn varð ég að eyða tímanum,
því að ekki gat ég farið í frakkann, ef herbragð mitt átti að
heppnast. Loksins opnaðist þó hurðin, og ég setti hattinn í gömlu
skorðurnar. Nína rétti mér pakkann brosandi, auðsjáanlega að
einhverju, sem hún var að hugsa um, lokuð inni í skurni sjálfs-
elsku sinnar.