Eimreiðin - 01.10.1953, Qupperneq 51

eiMreiðin
HÚN AMMA MlN
287
áhyggjur út af sér, mun hafa vitað að hverju fór og
tók því með rósemd og trúnaðartrausti. Kristján læknir
Kristjánsson var sóttur til hennar eitt sinn og lét hana hafa
»róandi meðal“, sem hann nefndi svo. Önnur meðöl notaði
arnma mín ekki á þessari síðustu undirbúningsferð sinni til
heimanna handan við gröf og dauða.
Svo atvikaðist, að ég var einn við beð ömmu minnar, er
hún kvaddi þenna heim. Piltar voru að slætti úti á engjum
°g enginn í baðstofunni nema þegar fylgzt var með líðan
°mmu öðru hvoru af þeim, sem heima voru. Hún vildi ekki
láta fólk sitja yfir sér, sagði sér líða vel og engin hætta á
ferðum. „Yfir mér er vakað,“ sagði amma, „og verið þið
alveg róleg“. Hún taldi þetta svo sjálfsagðan hlut, að um
það þyrfti ekki að ræða. Og þar við sat.
Ég kom til hennar upp úr hádeginu og settist á stólinn
Vlð gluggann hjá rúminu hennar. Ég sé hana ljóslifandi fyrir
IT|hr enn í dag. Hún var orðin mögur og tekin, en augun
v°ru skær og ljómandi. Mögur höndin hvíldi ofan á sæng-
mni. Amma mín lyfti henni með erfiðismunum, strauk mér
um vangann og sagði eitthvað í lágum hljóðum, sem ég ekki
heyrði. Ég laut ofan að henni og greindi orð hennar, bæn
fyrir ástvinunum, sem hún var að kveðja. Hún lyfti höfðinu
htið eitt frá koddanum um leið, og létt andvarp leið frá
hrjósti hennar. Svo hné höfuðið út af á koddann, og amma
mín var ekki lengur meðal lifenda þessa heims.---------
Það er erfitt að skrifa um ástvini sína og erfiðara en um
aht annað. Slík skrif verða aldrei nema svipur hjá sjón. Mér
finnst ég hafa gert minningunni um ömmu mína léleg skil,
^aiklu lélegri en hún verðskuldar. Ég hef minnzt aðeins á
örfátt af því, sem ég unni og ann i fari hennar og aldrei
Sleymi. Ég hef aðeins lagt áherzlu á eitt einasta atriði í
hennar alhliða umönnun fyrir okkur börnunum á bænum:
afdrifaríka viðleitni hennar, sem algerlega birtist sjálfkrafa
°g af innri þörf, til þess að opna augu okkar fyrir gæsku
°g handleiðslu guðs og hans góðu vætta, fyrir helgidómum
hfsins, náttúrunnar umhverfis okkur og auðlegð þeirri, sem
hvorki mölur né ryð fær grandað. „Þú mátt ei trufla aftan-
sðng álfanna þar,“ eru boð ömmunnar hjá Guðmundi skáldi