Eimreiðin - 01.10.1953, Síða 52

288
HÚN AMMA MÍN
eimreiðin
Guðmundssyni í ljóði hans, hinu landfleyga og vinsæla:
Kirkjuhvoll: „Þeir eiga kirkju’ í hvolnum, og barn er ég var,
frá hvolnum kvað við samhljómur klukknanna á kvöldin.“
Það er þessi helgi yfir lífinu, þessi óumræðilega fegurð í
allri tilveru hinnar vaknandi veraldar æskumannsins, sem við
megum með engu móti missa sjónar af, eigi lífið að vera
þess virði að lifa því. Þenna helga dóm hafa íslenzkar mæður
og íslenzkar ömmur varðveitt frá kynslóð til kynslóðai’ og
borið fram í sögu og Ijóði, eins og kyndil til að kveikja 1
hjörtum ungra sálna, sem eru að vakna og virða fyrir sér
tilveruna, hálfhrædd og undrandi í fyrstu, þenna stóra og
hrikalega heim, sem við fæðumst í og verður okkur hel-
heimur, ef við ekki erum umvafin ást og mildi og sjálf verð-
um fær um að umvef ja aðra ást og mildi. Það er þessi menn-
ing hjartans, sem á skortir um of í uppeldi nútímans, þrátt
fyrir marga og háreista skóla, milljóna útgjöld á fjárlögum
til kennslu- og uppeldismála og flóknar fræðasyrpur. Þess
vegna má amman ekki gleymast né hlutverk hennar verða
vanmetið. Enginn flutti mér aðra eins innsýn i hina dulræðu
heima íslenzkra sagna og ljóða, íslenzkrar náttúru og innsta
kjama sannrar, þjóðlegrar menningar og hún amma mín.
Þetta sama þurfa sem flestir æskumenn og -konur að reyna
og votta í nútíð og framtíð.
Amman er ímynd þess fegursta í þjóðareðlinu, Fjallkon-
unnar sjálfrar, konan sú, sem er bæði sterk og sönn, hert
í eldi aldanna, þjálfuð og göfguð í stríði kynslóðanna, hin
fagra vanadís söngs og sögu, — kveneðlið eilífa, sem dregur
okkur til sín, fjötrar og leysir í senn, — amman þín — og
mín.
Sv. S.