Eimreiðin - 01.04.1957, Side 19

ÓLÖF SIGURÐARDÓTTIR Á HLÖÐUM
91
§at ekki lifað án þess að unna einhverju og það lieitt. Hálf-
veigja
var ekki til í tilfinningalífi hennar. Og einkum var
Pað alla ævi sterkur þáttur í skaphöfn hennar að láta aðra
^jóta þess með sér, sem hún sjálf fékk notið, eða ef til vill
óPu heldur, hún naut ekki hrifningar sinnar til fulls, nema
un gæti miðlað öðrum af henni. Mér er minnisstætt, þegar
Un oft kom inn í bæ heima á Hlöðum til þess eins að segja
ukkur hinum frá einhverju, sem hún hafði lesið og gripið
atði hug hennar, eða einhverju, sem henni hafði þótt
j’Pernmtilegt eða skoplegt í fábreytni hins daglega lífs. Engum
,e _ ®g kynnzt, sem eins hreifst með barnslegum fögnuði og
öf, ef hún heyrði eða las eitthvað, sem henni var fengur í.
að eru furðulitlar skáldaýkjur í vísunni, sem hún orti til
Stephans G.:
A jólum einum átti ég þig
um alla nótt og daginn,
og eftir það þú eltir mig
um endilangan bæinn.
Ég brenndi graut, svo brá hann lit,
og bunu hellti í eldinn,
sem húsfrú missti ég hálft mitt vit,
en hlakkaöi til á kveldin.
ilefnið var þetta, að hún fékk „Andvökur" til lestrar um
J tn, og ljóð Stephans fylltu svo hug hennar frá morgni til
n ds, að hún fékk naumast um annað hugsað, en svo fast
,e t.hún við venjur hins daglega lífs, að ekki tók hún til við
lna fyrr en lokið var skyldustarfi daganna.
j, . hert skáld hygg ég þó hún hafi metið meir en Þorstein
. lnosson, og kom þar einnig til persónulegt vinfengi þeirra,
euis 0g fyrr var getið. En til Ólafar er ort kvæði Þorsteins
ru> von og ást“. Löngu síðar orti Ólöf um Þorstein:
Enn sé ég hans gang eins og sá ég hann forðum,
svipinn og vangann og munninn með orðum,
hans glöggskyggnu sálina í auganu og eldinn,
það allt saman mála eg og skoða á kveldin.
þótte^n,^r^m ^hoiste^nsson P^PÖi hún mjög í hávegum, en
tt: hnn dáði síra Matthías og þeim væri vel til vina, mun