Eimreiðin - 01.04.1957, Qupperneq 20

92
EIMREIÐIN
hann aldrei hafa staðið hjarta hennar jafnnærri og Steingrím-
ur. Og sem einkunnarorð að kvæðasöfnum sínum báðum
valdi hún vísuorð Steingríms. Af íslenzkum rithöfundum í
óbundnu máli mat hún Einar H. Kvaran miklu mest.
Ólöf fagnaði ætíð, þegar nýir menn komu fram á bók-
menntasviðinu og var fljót að finna, hvar feitt var á stykkinu
í þeim efnum. Naumast hafði hún heyrt nema örfá kvæði
Davíðs Stefánssonar, er hún spáði honum skáldfrægð, og þegar
fyrsta bók Kiljans kom út, sem flestum þótti lítið til koma,
man ég, að hún lét þau orð falla, að þarna væri mikill rit-
höfundur að ýta úr vör.
Ádeiluskáldskapur lá fjarri huga Ólafar. Hefur hún fátt ort
af því tagi. En hins vegar lét henni vel, ef svo bar undir, að
senda hárbeitt skeyti af fíngerðu háði, sem ætíð hittu í mark.
Sá er grunur minn, að sitthvað hafi hún ort af því tagi á
yngri árum sínum, þótt ekki sé það fest á bók. En er aldur
færðist yfir, vildi hún lítt halda slíku á lofti.
Ríkur þáttur í ljóðum Ólafar eru náttúrulýsingar. Hún
unni náttúru landsins, einkum þó hinum þýðu og björtu
þáttum hennar. Og hún kunni að seiða mál náttúrunnar fram
í strengi hörpu sinnar. Hver sér ekki hinn broshýra sólskins-
dag að vori til og heyrir niðinn í lækjarseytlunum í vísunum
um sólbráðina?
Sólbráðin sezt upp á jakann,
sezt inn í fangið á hjarni,
kinn sína leggur við klakann
kát eins og augu í barni.
Seytlan úr sporunum sprettir,
spriklar sem glaðasta skrýtla.
Gutlandi litlir og léttir
lækirnir niðr eftir tritla.
Hún bar óvenju ríka lotningu fyrir lífinu og öllu, sem
lifandi var, í hverri mynd sem það birtist. Og ég held hún
hafi fundið líf í nær hverjum hlut f náttúrunnar ríki. Eða
ef til vill voru náttúran í öllum sínum fjölbreytilegu mynd-
um og lífið eitt og hið sama í hugarheimi hennar. Það voru
ekki einungis dýrin og plönturnar, sem hún sá lifandi, heldur