Eimreiðin - 01.04.1957, Qupperneq 38

110
EIMREIÐIN
„Skip mitt siglir um öll veraldarhöf, og ég ræð sjálfur,
hvenær ég er í höfn.“
„Þú hefur byrjað nokkuð snemma á áramótafylliríinu,"
sagði Ásgrímur.
„Er ég fullur? Jú, ég er fullur af kærleika til meðbræðra
minna. Séu þeir fjötraðir, leysi ég þá, sitji þeir í myrkri, gef
ég þeim Ijós. Ég er andblærinn, sem þíðir klakann úr jörðu
og grýlukertin úr hjörtum mannanna."
„Ertu í hvítasunnusöfnuðinum eða hernum?“
„Víst er ég hermaður ljóssins í vetrarmyrkrum mannlífsins."
„Andskoti ertu mikið fullur,“ sagði kaupmaðurinn. „Ertu
það kannski alltaf, eínn af Joessum föstu styrktarmönnum rík-
isins?“
„Ég er máttai'stólpi þess og grundvöllur. Hvað væri það án
mín og þín? Það selur okkur fögnuð lífsins í brennivíni, svo
að við megum sjá. Þegar Jósteinn ráðherra fagnaði guðskristni
í landinu, fyllti hann alla presta landsins, sem sjá vildu dýrð-
ina, og þeir skriðu frá honum að morgni. Guð gæfi, að Jó-
steinn væri alltaf ráðherra. En þú hefur alltaf verið knappur
í andagiftinni, Grímur minn. Og nú skal ég fara, ef þú lætur
mig hafa eitt kerti. . . En heyrðu mig, gamli vinur og vel-
unnari í landbrimi veraldarhafsins."
Hann dró Ásgrím kaupmann til hliðar.
„Lof mér að kveikja bjarma hins nýja árs í sálu þinni.
Fáðu þér einn.“
Hann tók flöskuna upp úr vasanum, tók úr henni tappann
og bar hana að vörum vinar sfns, sem tók við henni og drakk
úr henni vænan teyg, auðsjáanlega vanur hinu bitra bragði.
Hann skotraði augum að dyrunum inn úr búðinni um leið
og hann rétti hinum veitula gesti flöskuna aftur.
„Svona,“ sagði hann. „Þér mun ekki veita af þessu í kvöld,
ef þú átt ekki meira. Sjálfur á ég nóg. Ég er bara ekki byrj-
aður ennþá, en auðvitað verð ég fullur í kvöld. Það á gamla
árið skilið af mér. En héma skaltu hafa kertið, meira að segja
tvö, og þú þarft ekki að borga þau.“
„Mín kerti borga ég sjálfur. Enginn skal þurfa að gefa
mér nýársljós.“ Hann þreif niður í vasa sinn og skellti tveirn
krónum á borðið.