Eimreiðin - 01.04.1957, Side 44

116
EIMREIÐIN
Haffrúin færðist undan, flutti sig örstuttan spöl, var eins
og hrafn, sem stríðir hundi.
„Ha, hundi? Er ég þá hundur?“
Hann hrasaði og féll í djúpa, mjúka fönn. Hann brauzt
um, en náði sér ekki strax upp. Hann tók sér hvíld. Þarna
var mjúkt og værðarlegt. Notaleg tilfinning seytlaði um hann.
Hann var kominn í baðstofu. Kertaljós blakti á nokkrum
rúmmörum. Gömul kona með gráa hyrnu á herðum var að
færa honum sjóðandi heitt kaffi. Allt viðlit hennar ljómaði.
Það var ekki Hollyrvood-bros.
Hann var vakinn með miklum hristingi, og einhver kallaði.
Dökkklæddur maður, mikill vexti, var að reyna að drasla
honum á fætur.
„Láttu mig vera, Arnór,“ sagði hann. „Ég fer ekki heim
til þín aftur.“
En þetta skýrðist allt betur, og hann sá, að það var ekki
Arnór, sem reif hann upp úr draumnum, heldur lögreglu-
þjónn. Hann var alltaf að spyrja einhvers, tönnlaðist alltaf
á sömu spurningunni. Þeir höfðu ekki mikið að segja, þessir
lögregluþjónar. Nú skildi hann. Hann spurði, hver hann væri.
„Sonur föður míns,“ svaraði hann og hló.
„Og hvað heitirðu?“ hélt hinn áfram að spyrja. Ekki vant-
aði forvitnina.
Hann sagði til nafns síns.
„Hvar áttu heima?“
„Hér og þar — alls staðar. Nei, nú segi ég ekki satt. Ekki
í Hollywood.“
„Varstu eftir af togaranum í dag?“
Þarna kom það.
„Ég var á Haffrunni hjá honum Sigurdóri. Hann var mikill
sjóhundur. En hvað hafa þeir gert við Haffrúna? í gær var
hún hérna á kambinum, en nú finn ég hana þar ekki.“
Hann var ekki spurður meira að sinni, en dreginn úr skafl-
inum og borinn inn í bíl.
Það var langt liðið á tólftu stund gamlaárskvölds, og nýárs-
fagnaðurinn færðist nær hámarki. í útvarpinu var verið að
flytja annál ársins.
Arnór Konráðsson skrifstofumaður stóð við borðið í stofu