Eimreiðin - 01.04.1957, Page 46

í Skálk^lti
eftir Þórodd Guðmundsson.
I.
PROLOGUS.
Sól skein á tinda hvitadrottinsdag.
Dátt sungu þrestir kvœði sin i limum.
Heyrðist úr skýjum fagurt Ijúflingslag.
Ljósálfa flokkar svifu yfir Brimum.
Konungur himins vald og vizku gaf,
vigslu með tign og kcerleiksrikar hendur
bjartan að tendra eld við yzta haf.
Aldrei var trúrri þjónn af guði sendur.
Þó að hans biði mörg og mikil nauð,
Mínervu sór liann tryggð i biskupsdómi,
þjóð sinni fœrði álfu vorrar auð
ættjarðar kennifaðir, lands vors sómi.
II.
Tign var yfir biskupsbæ,
bundin langri giftu.
Aldrei varpað var á glæ
von og trú, þótt si og æ
vindar voðum sviptu.
Þegar ægðu öldyfjöll,
útsýn djörf og ráðin snjöll
hugum lýða lyftu.