Eimreiðin - 01.01.1964, Qupperneq 80

68
EIMREIÐIN
þar inn í eldhús og borðuðu kald-
an mat við eldhússborðið. Af ein-
hverri ástæðu hafði faðir hennar
virst svo drengjalegur, næstum ung-
æðislegur í fasi þetta kvöld. Þó
Mary væri ekki eldri, var hún þá
þegar orðin hávaxin og vöxturinn
kvenlegur. Eftir að hafa borðað
þennan kalda málsverð í eldhús-
inu, hafði hann gengið með henni
kringum liúsið og hún hafði svo
setzt á mjótt handrið við útidyrnar.
Faðir hennar stóð um stund fyrir
framan hana. Hann stakk hönd-
unum í buxnavasana, hnykkti upp
höfðinu og skellihló, næstum hjart-
anlega. „Það er undarlegt að hugsa
til þess, að þú verður bráðum full-
þroska kona, ha? Hvaða stefnu
heldurðu að líf jritt muni taka?
Hvað heldurðu að þú eigir í vænd-
um?“
Læknirinn settist á handriðið við
hlið barnsins síns, og eitt andartak
hélt hún, að hann væri í þann veg-
inn að leggja handlegginn utan
um sig.. . Þá stökk hann allt í
einu á fætur, gekk inn í liúsið og
skildi hana eftir eina í myrkrinu.
Þegar hún minntist þessa atburð-
ar frá æsku sinni, minntist hún
þess jafnframt, að hún hafði mætt
þessari tilraun föður síns til að
nálgast hana, með þögn. Henni
fannst nú, að það væri sér að
kenna, ekki föður sínum, hvernig
sambúð þeirra hafði verið. Verka-
maðurinn, sem hún hafði hitt á
brúnni, liafði ekki reynt föður
hennar að kaldlyndi. . . Það var
vegna þess að hann hafði sjálfur
verið hlýlegur og vingjarnlegur við
manninn, sem annaðist hann og
hjálpaði honum í veikindum hans
og bágindum. Faðir hennar hafði
sagt við verkamanninn, að hann
kynni að vera börnum sínum góð-
ur faðir og Mary minntist hlýleik-
ans í röddum drengjanna tveggja,
sem voru að veiða í ánni, þegar
þeir kölluðu til hennar um leið og
hún hvarf þeim út í myrkrið. „Fað-
ir þeirra hefur kunnað að vera
góður faðir, vegna þess að börnin
hans kunnu að vera einlæg og ást-
úðleg börn,“ hugsaði hún sakbitin.
Hún ætlaði líka að vera einlæg og
ástúðleg. Áður en kvöldið væri á
enda, ætlaði hún að láta þann
ásetning verða að veruleika. Þetta
sama löngu liðna kvöld, hafði fað-
ir hennar, þegar þau óku heimleið-
is, gert aðra misheppnaða tilraun
til að brjóta niður þann ósýnilega
múr, sem hafði hlaðizt upp nn'lh
þeirra. Það hafði rignt svo mikið að
allar ár og lækir, sem þau þurftu að
fara yfir, voru í miklum vexti-
Þegar þau nálguðust Huntersburg
og voru stödd á trébrú yfir eina
ána, hafði faðir hennar stöðvað
hestinn. Hesturinn rykkti í taum-
ana og vildi ólmur halda áfram, en
faðir hennar hélt fast í við hann
og talaði róandi til hans. Undn
brúnni byltistog drundi kolmórauð
áin, og akrarnir meðfram vegm-
um voru á kafi í vatni. f sama bih
kom tunglið, sem óð í skýjum, frain
undan stóru skýjaþykkni og lýstI
upp vatnsflötinn og hún sá hvern-
ig vindurinn gáraði hann. A öHu
þessu vatnsflóði léku hverfuln,
dansandi ljósglampar. „Ég ætla að