Eimreiðin - 01.01.1966, Qupperneq 21

Handritadeilan séð frá dönskum sjónarhóli
leið en að taka málið a£ dagskrá, í
' °n Uln að það yrði til þess að skapa
r° um það, að minnsta kosti um
stundarsakir.
Andstæðingar afhendingar héldu
‘drarn iðju sinni. Þeir ásettu sér að
nntfæra sér sigurinn á þann hátt,
a enginn dirfðist framar að vekja
,landritamálið upp. f þessu skyni
eittu þeir fyrir sig nefndarálitinu
r<l 19ol og túlkuðu það sér í vil.
Ver forystugreinin rak aðra í
| óusku blöðunum og höfðu allar
eina markmið, að gera hug-
'Uyndina um afhendingu hlægilega.
»Socialdemokraten“ fór nú hægar
1 sakirnar og það var eins og „Poli- Bjarni M. Gislason.
lAen“ hefði sljófgazt í róttækum
sjonarmiðum fyrri ára. Meira að segja lýðskólamennirnir drógu
Sl§ í hlé. Menn áttu erfitt með að taka afstöðu til vísindalegra rök-
semda nefndarálitsins, og biðin eftir svari frá íslenzkum sérfræðing-
11111 var árangurslaus. Jörgen Bukdahl var sá einasti, sem ekki virti
andstæðingana, heldur hélt áfram að ráðast gegn nefndinni í blöð-
um °g samkomuhúsum. En ekki skrifaði hann ritdóm um nefndar-
1[>ð. Einasta tilraunin í þá átt var grein eftir Bjarna M. Gíslason
1 »Dansk Udsyn“ í apríl 1952. Greinin er 23 bókarsíður og er ná-
'®mt sögulegt yfirlit, en þó er eins og Bjarni dirfist ekki að ráð-
ast oegn hinu lærða riti, og velur því þá leið að koma með söguleg
sjórtarmið gegn nefndinni.
A þessum árum, þegar þróunin í handritamálinu virtist vera að
^nuast gegn íslandi, gerðist ég kennari í Gammel Ry. Þaðan eru
0 km til Ry, þar sem Bjarni M. Gíslason átti heima. Enda þótt ég
lefði fylgzt vel með starfi hans, hafði mér aldrei tekizt að hitta
uann. Hann hafði sagt upp stöðu sinni sem kennari við lýðháskól-
aun í Ry 0g var fluttur til Sjálands. Mér var sagt, að hann hefði
oert það til þess að vera nær bókasöfnunum í Kaupmannahöfn.
æstir héldu þó að hann myndi leggja til orustu við hina lærðu
juenn á sviði, sem krafðist margra ára háskólamenntunar. En Bjarni
om á óvart. Árangurinn af búferlaskiptum hans varð aðalrit hans