Eimreiðin - 01.01.1966, Blaðsíða 77

FRÁ LÝÐHÁSKÓLANUM í askov
65
1 aunalegar. Þarna var fólk, sem
minntist þess, er fyrstu prússnesku
ermennirnir þrömmuðu þangað,
er var borið og barnfætt, og
p3. u Þar tangarhaldi á öllu. Þetta
0 þráði sín gömlu heimkynni
°g belgidóma og harmaði missta
Pg mótspyrnan, sem þarna var
yeitt’ bve lengi gat hún haldið
a ram? Það var gamla fólkið,
g°mlu Danirnir, sem höfðu hafið
lana. Meðan þeir voru og hétu,
Var ebkert lát á andófinu. En ætli
l'ngu kynslóðinni fyndist það
°rga sig? Hafði hún jafnríka
tr)'ggð og staðfestu?
Síðar, er á nóttina leið, lá ég
'a ’andi og hugsaði um það allt,
, eg hafði heyrt um daginn, og
eg komst að þessari niðurstöðu:
Askov, sagði ég við sjálfa mig,
61 aHs ekki lýðskóli, heldur vígi.
Askov er vígi, reist hér við landa-
,Uæri Danmerkur til þess að styðja
, a’ sem handan landamæranna, í
ei tekna landinu, berjast fyrir öllu
P'1- sem danskt er.
Það er vígi reist af manni, sem
.a ’Þor til að heyja ægilegt stríð
\1( °^urefli. Þess vegna telur hann
, g e^bi vera sem hvern annan lýð-
ennara, heldur og höfðingja lýðs-
1Us> stórmenni.
Héðan frá Askov streymir sú
orka, sem magnar danskt þjóðerni
í Suður-Jótlandi. Fremstu menn
Danmerkur koma hingað til þess
að taka þátt í starfinu, því að
þetta er vígvöllur, og sá maður,
sem berst hér, hann berst fyrir
fósturláðið.
Hér halda menn uppi sambandi
við liin Norðurlöndin, safna að
sér ýmsum merkustu mönnum
þeirra.
Og danskir brautryðjendur og
uppfinningamenn korna líka til
Askov til þess að þeir, sem sunnan
landamæranna eru, skuli skilja, að
eigi skorti framfaravilja í þeirra
gamla föðurlandi. Og þeir syðra
geta svo sannfærzt um, að unnir
hafi verið sigrar í Danmörku —
inn á við.
Mér var ljóst, að Askov var vígi,
en það var einnig móðurfaðmur,
sem gamla landið bauð börnun-
um sínum misstu. Þótt þau byggju
við undirokun og ofsóknir, gátu
þau horft upp til danska fánans,
sem blakti yfir þaki gamla lýðskól-
ans og benti þeim á, að þau væru
ekki gleymd. Og að lokum myndi
torfan, sem styrinn stóð um, lenda
hjá réttum erfingja.
1920.
Einar Guðmundsson
þýddi úr scensku.
5